Review: Operation: Tango - Twee keer huilen PlayStation 5

Co-op games lijken weer hot te zijn. Na het uitstekende It Takes Two verschijnt er namelijk weer een game die helemaal met z’n tweeën gespeeld moet worden. Operation: Tango voor de PlayStation 5 focust zich volledig op de communicatie tussen twee spelers die een gezamenlijk doel dienen. De insteek is echter anders, dit is veel meer puzzelgericht en richt zich hoofdzakelijk op de (mis)communicatie tussen de twee deelnemers. De game is deze maand gratis te downloaden in de PS Plus line-up en het is dan ook tijd om te kijken of het de moeite waard is om de game überhaupt te installeren.

De naam is Bont… Maakt het Bont

In een tijd waarin afspreken wat lastiger is, is het fijn om weer eens wat multiplayer games te hebben waarbij je elkaar eens niet door het strottenhoofd hoeft te schieten. Operation: Tango plaatst je in de huid van twee geheim agenten. Eén van deze spionnen is een veldagent en de ander is een hacker. De hacker zit uiteraard voornamelijk achter de computer en moet de veldagent langs bepaalde obstakels zien te loodsen. Zo is het mogelijk om telefoons, computers, deuren en liften te hacken om er zo voor te zorgen dat de veldagent het pad kan vervolgen. De twee zitten achter meester crimineel “Cypher” aan. Dit verhaal wordt middels animated stills uit de doeken gedaan en geeft voldoende reden om zes verschillende locaties te bezoeken. Deze zes locaties zijn ook direct de zes verschillende missies, waarbij de moeilijkheidsgraad uiteraard oploopt.

Het aanbod aan diverse “minigames” is vrij breed, hoewel je tegen het einde toch wel wat herhaling kunt bespeuren. Alle minigames spelen in op het gezamenlijke aspect en kunnen variëren van een balletjesdoolhof – waarbij de ene speler omhoog en omlaag- en de andere speler naar links en naar rechts stuurt – tot een puzzelgame waarbij de ander een draad moet doorknippen onder begeleiding van de andere speler die een aantal opties voorlegt. Qua gameplay lijkt de game dan ook het meeste op Keep Talking and Nobody Explodes. Het grote verschil is echter dat in dit geval beide spelers de beschrijvers en uitvoerenden zijn.

Leuk op papier, frustrerend in de praktijk

Operation: Tango is best een aardige game. Het concept is erg leuk, maar er zijn een aantal dingen die de game behoorlijk frustrerend kunnen maken. Zo zitten vrijwel alle missies vol met gamebrekende bugs. Hierdoor dien je de missie van voor af aan te herstarten zonder dat je een indicatie hebt van waardoor het komt. Zo is er bijvoorbeeld een missie waarbij je een soort Mastermind – je weet wel, dat spel met die gekleurde bolletjes – moet spelen. Nu heb ik het vermoeden dat de game dus breekt wanneer je de code al op de tweede poging kraakt. Dit soort kleine dingen zijn uitermate frustrerend en zorgen ervoor dat je de game wellicht gewoon niet meer opstart.

Ook het besturingsschema slaat op momenten kant nog wal. Op een aantal momenten heb je gewoon geen idee wat je moet doen, en als je iets in een menuutje moet doen, gaat dat opeens met de rechterstick (of juist niet, want een constante factor is afwezig). Het is gewoon allemaal erg onvoorspelbaar. Onvoorspelbaarheid is leuk voor de puzzels, maar vervelend voor het tempo. Daarbij is de gameplay van de hacker ook gewoon een beetje saai. Ik wist niet wat ik zag toen ik in de huid van de veldagent kroop. Ik had tot op dat moment namelijk enkel naar icoontjes en zwart-wit camerabeelden zitten kijken. De wereld van de veldagent is juist erg kleurrijk en bruist van het leven. Een flinke tegenhanger is het wel te noemen. Daarbij is de game ook niet bijzonder lang. Met een uurtje of drie ben je wel door één van de verhalen heen. Tel daar nog eens twee uur bij op voor de andere playthrough en je bent er volledig doorheen.