Review: Predator: Hunting Grounds - Krijgt geen voldoende PlayStation 4

Predator: Hunting Grounds, Tsja, wat zal ik er eens van zeggen. Wie mijn preview omtrent de bèta van Predator: Hunting Grounds heeft gelezen, zal het vast niet zijn ontglipt dat ik nogal wat op- en aanmerkingen over de game had. Ergens had ik nog de hoop dat deze punten opgepakt zouden worden, maar ergens is het ook logisch dat deze titel niet binnen een maand tijd erg veel zou verbeteren. Dus ja, mijn oordeel omtrent de bèta zal grotendeels terugkomen in de review. Jammer maar waar. Tis niet anders. Of zoals de Fransen zeggen “C'est la vie, mon cherie”.

Top of the foodchain

Qua opzet is Predator: Hunting Grounds relatief simpel. Deze online shooter plaatst één speler in de huid van de Predator, een buitenaards wezen dat leeft voor de jacht. Dit monster sluipt door de bomen en jaagt op bloederige trofeeën. En met bloederig bedoel ik ook echt bloederig. De trofeeën zijn namelijk niets minder dan ruggengraten en schedels die trots aan zijn of haar riem gehangen worden. Anderzijds heb je de vier leden van het fireteam. Dit fireteam dient objectives te voltooien terwijl ze opgejaagd worden door de Predator. Dit viertal is bewapend tot op het bot, een beetje weerstand kunnen ze dan ook wel bieden. Predator is echter niet de enige vijand van het fireteam, de gehele map is namelijk bezaaid met NPC’s die je koste wat kost willen stoppen.

In feite is het dus een 4v1-shooter, waarbij één speler in de huid van een machtig wezen kruipt en vier normale soldaten weerstand moeten bieden. Een leuk concept, zo hebben Evolve en Friday the 13th (hoewel zeker niet perfect) eerder ook al aan weten aan te tonen. Er is geen sprake van een singleplayer en je krijgt enkel beschikking tot één modus. Deze modus kan je spelen als Predator of als lid van een fireteam. Meer is er niet. Jammer, want het was bijvoorbeeld ook lachen geweest om als Predator in een offline omgeving te spelen. Wat er nu staat is een online only game met bijzonder weinig variatie. De potjes kunnen erg intens zijn, mits je met de juiste medespelers gematched wordt. Het is bloedstollend wanneer je als laatste over bent en oog in oog komt te staan met deze heerser van de voedselketen. Ammo is schaars en het is roeien met de riemen die je hebt. Deze spanning wil ik continu voelen want dat zijn de minuten waarop Predator: Hunting Grounds op zijn leukst is. Helaas is dat lang niet altijd het geval en sluipt al snel de sleur in de game.

Sumier

Opvallend is dat Predator: Hunting Grounds bijzonder veel heeft afgekeken van populaire shooters zoals Overwatch, Apex Legends en Call of Duty. Zo word je vergoten met de walgelijke lootboxes die je belonen met diverse kledingstukken, wapenskins en andere meuk die je eigenlijk niet nodig hebt. In Overwatch kan ik het waarderen, de skins veranderen immers het complete uiterlijk van je personage. In het geval van Predator: Hunting Grounds zijn het echter minimale aanpassingen die daarnaast niet eens heel erg mooi zijn. Daarbij zijn er niet eens bijzonder veel aanpassingsmogelijkheden, maar zijn het eerder palletswaps van andere unlockables. Ook valt het aantal te ontgrendelen wapens behoorlijk tegen. Zo zijn er slechts een handjevol assault rifles, snipers en shotguns. De wapens die je hebt zijn te customizen door verschillende onderdelen erop te zetten, maar dat blijft het eigenlijk wel bij.

Qua gameplay is het allemaal wel oké, maar eigenlijk ook niet meer dan dat. Voornamelijk het spelen als Predator heeft een toegevoegde waarde, de gameplay van het fireteam is namelijk erg generiek. Toch haal ik stiekem meer plezier uit het spelen als een lid van het fireteam. Dit komt voornamelijk door die eerder genoemde momenten waarbij de spanning op zijn hoogst is. Op technisch vlak presteert de game ondermaats. Ik zou er graag meer van willen maken, maar textures laden veel te laat in, de game hapert non-stop, visuele effecten kunnen een hele game in beeld blijven hangen en het graanfilter dat over het beeld ligt is niets minder dan verdoezeling voor de ondermaatse graphics. En dan ben ik nog niet begonnen over de matchmaking. O mijn god, wat is deze belabberd. Een ander woord kan ik er gewoon niet voor vinden. Een plekje in een fireteam heb je binnen een minuutje gevonden, maar een potje als Predator vinden duurt niet normaal lang. Nu kan je zeggen dat er minder plekken te verdelen zijn of dat iedereen als Predator wil spelen, maar er zijn gewoon momenten geweest waarop ik langer dan tien minuten heb moeten wachten. Ik maak geen grap, ik heb koffie gezet, een broodje gesmeerd, het desbetreffende broodje gegeten en de koffie gedronken en toen zat ik er nog niet in. Een meevaller is dan weer het prijskaartje, Predator: Hunting Grounds ligt namelijk niet voor de volle mep in de schappen. Vier tientjes zijn echter nog steeds te veel en dat is jammer want de potentie zit er wel degelijk in.