Review: Samba de Amigo: Party Central - Dopaminefeestje Nintendo Switch

Wist je dat het wetenschappelijk bewezen is dat het spelen van Samba de Amigo goed is voor je brein? Hoewel er geen specifiek onderzoek is gedaan naar de vrolijke muziekgame van Sega, blijft het feit dat je hersenen de neurotransmitter dopamine aanmaken bij het horen van je favoriete muziek. Ook het motorische gebied in je brein wordt bij het luisteren naar muziek helemaal op gang gebracht, waardoor je de neiging krijgt om mee te bewegen op het ritme. En laat dat nu net zijn waar Samba de Amigo helemaal om draait! Maar is het nieuwste deel in de serie inderdaad een geluksbooster, of is de game een valse noot in een anderzijds prachtig akkoord? Je leest het in de Samba de Amigo: Party Central review!

Joy-Con klaar, schudden maar!

Vierentwintig jaar gelden maakte het gamende publiek voor het eerst kennis met de Samba de Amigo-serie. In de oorspronkelijke arcadegame en de consoleport die een jaar later volgde, gebruikten spelers speciale sambaballencontrollers om de game te besturen. In 2023 keert deze gameplaystijl terug in Samba de Amigo: Party Central - zonder de speciale controllers, maar nu met Joy-Cons die HD rumble ondersteunen voor een soortgelijke ervaring. Jazeker, de controllers trillen alsof ze een sambabal zijn. Jouw doel is nog altijd om zoveel mogelijk noten te raken door de controllers op het juiste moment in de correcte positie te schudden. Je volgt de balletjes die vanuit het midden van het scherm verschijnen totdat ze een of meerdere van de gekleurde ringen aan de zijkanten van het scherm raken, vergelijkbaar met een ritmegame. Simpel, maar oh zo vermakelijk.

Regelmatig onderbreken daarnaast speciale evenementen je speelsessie, waarin je plotseling wordt uitgedaagd om een dansmove uit te voeren of een bepaalde houding aan te nemen. Ook verschijnen er soms lijnen met pijlen die je moet volgen met je controller voor extra variatie. Nieuw in Party Central zijn de minigames tussendoor, waarin je bepaalde acties uitvoert als het geven van high-fives of het wegslaan van een honkbal op de beat van de muziek. Helaas zijn deze wat wisselvallig in kwaliteit. Dat heeft voornamelijk te maken met de manier waarop de game bewegingen registreert, wat niet altijd even accuraat is. Er waren momenten dat ik me helemaal uitsloofde door de meest bizarre houding aan te nemen, maar de game dit niet registreerde, terwijl ik in andere situaties alleen mijn hand een beetje hoefde te bewegen voor een perfecte score.

Ook is de game soms iets te vergeeflijk gedurende reguliere gameplay. De 'schudproef', waarin ik als een malle de controller schudde zonder op de timing te letten, leverde naast moeie armen zelfs betere resultaten op dan wanneer ik de juiste timing probeerde aan te houden. Over het algemeen doet de game wat het moet doen qua bewegingsregistratie en is het bewegen alsnog een feestje, maar helemaal accuraat is het niet. Dat betekent overigens niet dat de game een eitje is. Vooral op de hogere moeilijkheden is de game soms zo pittig dat ik me afvroeg of het überhaupt mogelijk is om een perfecte score te halen zonder vele uren aan training. Dit heeft deels te maken met de drukte op het scherm. De levendige bewegende achtergronden zijn absoluut deel van de Samba de Amigo-charme, maar maken het moeilijker om op tijd een noot te spotten. Desalniettemin blijft de basisgameplay vermakelijk en is de registratie accuraat genoeg om plezier te hebben. Mocht je liever helemaal niet met de bewegingsbesturing willen spelen of beschikken over een Nintendo Switch Lite, dan is knoppenbesturing ook een optie. Hoewel het fijn is dat die optie er is, mist het toch een beetje het punt van een Samba de Amigo-game en is het over het algemeen geen aanrader.

Dopamine in overvloed

Vermakelijke gameplay zou slechts een bijzaak zijn wanneer de muziek in de game niet om aan te horen zou zijn. Gelukkig hebben de makers van de game hun best gedaan om het dopaminegehalte van de speler zo hoog mogelijk te krijgen. De tracklist van Samba de Amigo: Party Central is namelijk erg gevarieerd. Nummers uit allerlei verschillende jaargetijden staan centraal in de game - van Bon Jovi tot Bastille, Ariana Grande en Pitbull. Hoewel muzieksmaak enorm subjectief is, geeft dat Party Central in mijn ogen een veel sterkere line-up dan de songlist van de gemiddelde Just Dance-game. Daarnaast is er vanaf de launch betaalde DLC beschikbaar die de trackselectie verder uitbreidt, maar zelfs met de toevoegingen van Sega-, Japanse en K-popmuziek laten alle gebruikelijke day one DLC en Digital Deluxe-versies die het Sega de laatste jaren kenmerken een nare nasmaak bij mij achter. Laten we eerlijk zijn, dit soort toevoegingen zouden eigenlijk in de volledige game moeten zitten of pas na de launch van de game aangekondigd en uitgebracht moeten worden.

De meer dan veertig nummers in de game kunnen gespeeld worden in diverse modi, waaronder de reguliere Rhythm Game-modus en de singleplayer StreamiGo!-uitdagingenstand waarin je Amigo beroemd probeert te maken. Natuurlijk is er ook lokale multiplayer aanwezig voor de liefhebber en als je beschikt over een Nintendo Switch Online-abonnement, kun je ook online een internationaal feestje beginnen. Vanzelfsprekend is het spelen met je vrienden een optie, maar je meeste speeltijd zal vermoedelijk naar de World Party-stand gaan. Hierin neem je het op tegen twintig andere Amigos in een soort battle royale-stand. Dit is de meest vermakelijke modus in de game en uiterst herspeelbaar. Doordat er twintig man meedoet, kan het even duren voordat je een potje hebt gevonden, maar als je er eenmaal in zit, is de ervaring soepel en ga je snel van nummer naar nummer.

Dat is echter niet altijd het geval voor alle andere modi. Dit heeft onder andere te maken met het beloningssysteem in de game. Je ontvangt ervaringspunten en in-game geld na vrijwel alles dat je doet in de game. Deze kun je gebruiken om je level te verhogen en aankopen te doen in de digitale winkel. Met de beloningen uit deze winkel kun je je Amigo aankleden en je ervaring iets meer personaliseren. In eerste instantie wilde ik zo mijn oude baas namaken, maar helaas miste de game een kalende haarstijl die tegelijkertijd een gebrek aan managementervaring uitstraalde, dus heb ik ervoor gekozen om mijn Amigo in een Elvis Presley-lookalike om te toveren, wat wel mogelijk was. Deze toevoegingen zijn leuk en aardig, maar doordat je spelervaring constant wordt onderbroken na elk nummer om alle ervaringspunten op te tellen, zit je soms lang te wachten totdat je een nieuw nummer kunt starten - zeker gecombineerd met de lange win- en verliesanimaties. Er zit geen lekkere flow in de singleplayerervaring, wat het 'nog één nummer!'-gehalte niet bepaald bevordert. Jammer, want de basisgameplay blijft lachen.