Review: The Legend of Zelda: Skyward Sword HD - Hoofd omhoog Nintendo Switch

Nintendo’s meest dappere avonturier is al in vele vormen en maten voorbijgekomen. Link heeft in de afgelopen 35 jaar flink wat hoesjes van The Legend of Zelda mogen sieren en waar de The Legend of Zelda-games voorheen in redelijk hoog tempo wisten te verschijnen, lijkt Nintendo even wat gas terug te nemen en de releases wat meer te spreiden. Althans, voor de nieuwe games dan, want er verschijnen naast de mainline games ook nog eens flink wat remasters en remakes binnen de franchise. De meest recente is natuurlijk The Legend of Zelda: Skyward Sword HD, een game die geliefd is bij velen, maar tegelijkertijd ook flink wat kritiek heeft mogen incasseren van anderen. Het is echter een nieuwe ronde en dat geeft ruimte voor nieuwe kansen. De vraag is echter of deze kansen ook benut worden in The Legend of Zelda: Skyward Sword HD.

Met je hoofd in de wolken

The Legend of Zelda: Skyward Sword is een echte Zelda zoals we deze kennen uit het vroege 3D-tijdperk. Link is wederom de held en Zelda is wederom de damsel in distress. Toch heeft Skyward Sword zoveel meer te bieden dan zo'n simpel verhaaltje. Want op verhaaltechnisch gebied is Skyward Sword één van de sterkere titels binnen de franchise. We starten ons avontuur hoog boven het wolkendek. Lang geleden heeft een groot kwaad het aardoppervlak geteisterd waardoor deze onbewoonbaar is geworden. Ter bescherming van de goede mensen heeft een godin een wolkenbarrière tussen het aardoppervlak en een aantal zwevende eilanden geplaatst. De goede mensen zijn op die eilandjes geplaatst terwijl het kwaad ongeremd diens agressie kon botvieren op het land onder het wolkendek. Dat is echter lang geleden, in het heden staat Link namelijk op het punt om af te studeren aan de Knight’s Academy van Skyloft. Deze school stoomt jonge helden klaar om het luchtruim te betreden op hun eigen Loftwing (een soort pelikaan) en onderwijst de studenten in de kunst van het zwaardvechten ter zelfverdediging. Kort na het eindexamen loopt alles echter in de soep en is het Zelda die door het wolkendek naar het aardoppervlak valt.

Goed, in een notendop is het dus wederom de missie om Zelda te redden. Dat doen we in een compleet nieuwe wereld (toentertijd tenminste) waarbij het luchtruim dominant is. The Legend of Zelda: Skyward Sword is oorspronkelijk in 2011 op de Nintendo Wii verschenen. Dit is een tijdperk dat zich kenmerkt met motion controls die in vrijwel iedere game geforceerd werden. Zo ook in The Legend of Zelda: Skyward Sword. Deze legde het zwaard van Link in jouw hand waardoor je non-stop als een gek stond te zwiepen met de Wii Remote. Daar stopte het echter niet, want alles dat je deed ging op basis van beweging. Zo beschik je over een vliegende kever die je met de gyro-controls kunt besturen en dien je te richten met de pijl en boog om je doelwit te raken. De grote uitdaging in deze HD-remake zit dan ook de besturing, want willen we echt weer tien jaar terug in de tijd om weer te zwiepen met de Joy Cons?

Zwiepen met de Joy Cons

Het antwoord hierop is zowel ja als nee. Er zitten namelijk button controls in de HD-release verwerkt. Deze werken prima, maar zijn bijzonder omslachtig om te gebruiken. Dat komt voornamelijk door de gameplay zelf. Vijanden en puzzels vereisen namelijk dat je ze op een bepaalde manier raakt. Dat betekent dat je op bepaalde manieren moet kunnen slaan. Dit heeft Nintendo opgelost door de rechterstick op te offeren. Door deze heen en weer te bewegen, positioneer je het zwaard op een bepaalde manier. Het grote slachtoffer van deze keuze is echter de camera. Ook hier is een oplossing voor bedacht. Door de L-bumper in te drukken, transformeert de rechterstick in een stick om de camera vrij te bewegen. Het is een oplossing, maar zeker niet de meest efficiënte en al helemaal niet een oplossing waar ik aan kan wennen. In dit geval gebruikte ik dan ook eerlijk gezegd toch liever de motion controls, die in grote lijnen hetzelfde zijn gebleven. Het grote struikelblok van de Wii-versie was voornamelijk dat je de Wii Remote continu moest kalibreren na een X aantal bewegingen. Helaas is dat in het geval van de Joy Con nog steeds zo, maar wordt de pijn wel wat verzacht. Het kalibreren hoeft namelijk niet via allerhande menuutjes, maar middels een simpele druk op de Y-toets. Daarnaast blijft de rechterstick vrij wanneer je aan het zwiepen slaat. Hierdoor heb je dus een stick over om de camera mee te bedienen!

Qua design moet Skyward Sword je eigenlijk maar net liggen. De game kent een compleet eigen stijl qua vormgeving van personages en waar ik bepaalde personages vrij tof vind, vind ik andere weer afschuwelijk. Het zijn voornamelijk de neuzen die ik verschrikkelijk vind, maar dat is dus een smaakdingetje. De dungeons – en dat is waar het in mijn mening om gaat in een Zelda-game – zijn dan wel weer uitstekend vormgegeven. Ze bevatten unieke en vooral uitdagende puzzels die erg leuk zijn om op te lossen. Daar staat echter wel tegenover dat deze Zelda-game bijzonder veel padding/ fluff kent. De speelduur wordt onnodig lang opgerekt dankzij backtracking. Daarnaast is het verzamelen van de tears nog steeds een rotklus die zeker wel wat tweaking had kunnen gebruiken.

Remaster of port?

En dan nog het dingetje van de graphics, want ja het is een HD-remaster en we moeten het er dus wel even kort over hebben. The Legend of Zelda: Skyward Sword HD ziet er scherper uit en kent strakkere lijnen. Toch kunnen we er niet omheen dat deze game overduidelijk zijn leeftijd toont. Textures kunnen op momenten ietwat modderig zijn en wanneer je Skyward Sword met The Legend of Zelda: Breath of the Wild vergelijkt, is BotW de overduidelijke winnaar. Dat gezegd hebbende; de compositie van de achtergrondaudio is nog altijd erg goed gedaan. Skyward Sword is de eerste Legend of Zelda met een georkestreerde soundtrack en dat komt de totale ervaring zonder meer ten goede.

Als laatste hebben we nog een aantal quality of life verbeteringen gespot. Een remaster geeft immers alle mogelijkheid om dingen die achteraf niet zo relaxt waren te verbeteren. Laten we beginnen met het fijnste nieuws; companion Fi heeft een nerf gekregen! In het origineel was de companion behoorlijk opdringerig met nutteloos nieuws en de meest stupide aanwijzingen. Dit keer komt ze nog wel eens uit het zwaard geschoten, maar dit doet ze in een veel mindere mate dan we gewend zijn. Ook is het in deze HD-remaster mogelijk om de tekst in een sneller tempo af te spelen of zelfs stukken van de cutscenes te skippen. Vooral dat versnellen is erg fijn, want Skyward Sword zit boordevol met tekstboxjes. Dit scheelt dus aanzienlijk veel tijd en maakt de algehele speelervaring zoveel beter.