Preview: Death Stranding

Zoals altijd staan de donkere maanden van het jaar garant voor een aantal imposante releases en één daarvan is Death Stranding. Sinds de aankondiging zijn we overspoeld met de ene na de andere vage trailer en zijn er eigenlijk meer vragen dan antwoorden ontstaan. Het feit dat Hideo Kojima achter deze game zit, doet het hart van menig gamer sneller kloppen. Maar is dat ook terecht? Want wat mogen we nu eigenlijk verwachten van deze game? Over een kleine maand weten we het, maar ik verklap je nu alvast hoe ik er over denk.

Don't be a baby

We hebben al heel veel beelden voorgeschoteld gekregen van Death Stranding, maar echt veel wijzer zijn we er niet van geworden. Zowel de screenshots als de trailers laten best veel moois zien, maar verhaaltechnisch is aan alles te zien dat het vreemde brein van Kojima weer aan het werk geweest is. Of dat iets positiefs is valt in dit geval nog maar te bezien. Het is natuurlijk niet gezegd dat als je alles maar zo vaag en ingewikkeld mogelijk maakt, dat het dan ook per definitie goed is. Zelfs al heb je een staat van dienst zoals Kojima dat heeft. Dat neemt niet weg dat ik tot nu toe nog steeds erg nieuwsgierig ben naar wat de game ons nou eigenlijk te bieden heeft.

Wat in ieder geval wel duidelijk is geworden in de trailers, is dat baby's een hele grote rol spelen. Meerdere keren was er een baby in een kunstmatige baarmoeder te zien. Iets waar ze bij de Technische Universiteit van Eindhoven jaloers op zouden zijn, maar wellicht dat dat in de nabije toekomst dus ook in ons kleine kikkerlandje mogelijk wordt. Deze baby's zijn verwerkt door hersendode vrouwen, stillmothers en zij kunnen bepaalde entiteiten - de Beached Things - aanvoelen, die je anders niet zou kunnen waarnemen. Deze zogeheten Bridge Baby's zijn dus erg belangrijk tijdens je avontuur en spelen waarschijnlijk een zeer grote rol in de gameplay.

No issues with tissues

Het verhaal lijkt een groot onderdeel van de game te worden en Hideo Kojima steekt niet onder stoelen of banken dat er een grote achterliggende boodschap bij komt kijken. Na een aantal grote explosies doen zich bovennatuurlijke gebeurtenissen voor en is het aan Sam (Norman Reedus) om de mensheid van de ondergang te redden. Het verbinden van geïsoleerde steden is hierbij belangrijk. De game beschikt daarnaast over een multiplayer modus - genaamd Social Strand System -, waarin spelers elkaar kunnen helpen door het bouwen van gebouwen, wegen en safe houses. In een tweet heeft Kojima aangegeven dat hij hoopt dat mensen inzien dat het belangrijk is om connecties met andere mensen te maken.

Iets dat mij heel erg aanspreekt, is dat de game ook een aanzienlijke emotionele lading met zich meebrengt. Dat zoiets kan werken hebben we al eerder gezien, bijvoorbeeld bij The Last of Us. Gevoelige jongen als ik ben, ben ik dan ook zeer benieuwd of Death Stranding mij inderdaad in vervoering kan brengen. Ik hoef nog net geen traantje weg te pinken als Sesamstraat is afgelopen, dus daar is in feite niet veel voor nodig. Toch heb ik tot op heden eigenlijk nog nooit gehad dat ik dusdanig geraakt werd door een game. Shuhei Yoshida heeft na een uurtje of tien in Death Stranding te hebben gestoken, naar buiten gebracht dat de game je sowieso aan het huilen maakt. Tenzij je geen ziel hebt natuurlijk. Volgens hem is het verhaal vergelijkbaar met een zeer goede Netflix-serie. Dus dat beloofd wat.

Voorlopig oordeel van Patrick Lamers

Meestal heb ik al wel een goed en compleet beeld van een game die ons te wachten staat, maar met Death Stranding kan het eigenlijk nog echt alle kanten op. Het komt allemaal nog best wel vaag op mij over en de gameplay die ik tot op heden heb gezien zag er vaak nog best leeg en saai uit. Daarentegen belooft de game wel een grote open wereld te worden waar je heel wat uurtjes in kunt vertoeven. Als het dan inderdaad de kwaliteit van een goede Netflix-serie weet neer te zetten, dan kan het wat mij betreft bijna niet meer misgaan. Ik ben zeer benieuwd.