Review: Battlefield V PlayStation 4

Wanneer je uitkijkt naar iets leuks, lijkt de tijd altijd te verstrijken alsof de klok niet vooruit te branden is. In afwachting van Battlefield V had ik die beleving ook. Gelukkig is het moment daar en kunnen we met zijn allen lekker knallen door onder meer Rotterdam. DICE brengt de game namelijk weer terug waar het ooit allemaal begon met Battlefield: 1942, de Tweede Wereldoorlog. Battlefield 1942 was één van de eerste online shooters die ik heb gespeeld. Ik was dan ook als een kind zo blij te horen dat ook Battlefield V een Tweede Wereldoorlog setting heeft. Is mijn blijdschap terecht geweest of heeft het blije gevoel inmiddels plaats gemaakt voor een en al treurigheid en droefenis?

Battlefield V is in bepaalde opzichten op voorhand al heel anders dan voorgaande delen. Want zoals bekend komt er in maart een Battle Royal modus uit. Of een game als Battlefield zich hier goed voor leent, moet nog maar blijken, maar deze modus heb ik vanzelfsprekend niet kunnen uitproberen. Wat betreft de singleplayer is DICE dit keer ook een andere weg ingeslagen. Het heeft er, in tegenstelling tot de grote concurrent, niet voor gekozen de singleplayer helemaal te schrappen, maar het is wel helemaal anders aangepakt. Waar je je voorheen in ongeveer zes uur door een aan elkaar geregen verhaal aan het vechten en schieten was, is dat nu opgedeeld in korte verhalen. Iets waar zij in Battlefield 1 mee zijn begonnen en nu voortzetten. Een slimme en misschien ook wel logische zet, want een oorlog heeft immers nooit één held of één verhaal.

Opa vertelt

Als kind zat ik eigenlijk niet te wachten op het zoveelste verhaal van mijn opa over de Tweede Wereldoorlog. Ik besefte mij toen al dat wij het heden ten dage erg goed hebben en van geluk mogen spreken. Daar had ik de voorbeelden van het eten van tulpenbollen echt niet voor nodig. Het is misschien wat kort door de bocht, maar dat is precies waar de oorlogsverhaaltjes uit Battlefield V mij aan doen denken. Al zijn deze verhalen toch een stuk heldhaftiger dan die van mijn opa. En juist dat maakt deze verhalen wel leuk om te ondergaan. Elk verhaal bestaat uit drie hoofdstukken. Helaas zijn de verhalen dusdanig kort dat wanneer je er net een beetje lekker in komt, het verhaal alweer ten einde is. Ik heb er enorm mijn best voor moeten doen, maar het is mij gelukt om één van de drie verhalen niet binnen twee uur uit te spelen. De overige twee namen iets meer dan de helft van die tijd in beslag.

Het eerst verhaal Under No Flag laat ons de oorlog door de ogen van de Brit Billy Bridger zien. Een bankovervaller die tijdens de Tweede Wereldoorlog moest zitten in een Londense gevangenis. Het Britse leger is ten tijde van zijn gevangenschap bezig met het formeren van een speciale eenheid die louter bestaat uit mensen als Bridger. Dieven, schurken en bandieten kregen de keuze tussen het leger of de nor. Hun impulsieve gedrag maakt hen de ideale kandidaten voor een aantal speciale missies. Samen met brigadier George Mason sta jij voor de schone taak om in Noord-Afrika Duitse luchtmachtbasissen naar de gallemiezen te helpen. Toch blijkt het impulsieve gedrag van Bridger niet altijd een voordeel. Under No Flag is het minst aansprekende verhaal van de drie war stories. Ik heb geen moment gevoeld dat ik in het verhaal meegenomen werd. Dat komt onder andere door de min of meer luchtige relatie tussen Mason en Bridger die elkaar nauwelijks kennen.

That's a different cookie

Zo afstandelijk als het verhaal van Under No Flag aanvoelde, zo verbonden voelde ik mij met de vertelling van Nordlys. Zoals de titel van het verhaal al doet vermoeden brengt het ons naar de koude Noorse bergen, waar het Noorderlicht getuige is van Solveig die haar moeder Astrid uit handen van de Duitsers probeert te krijgen. Het bevrijden van je moeder is al geen koud kunstje, maar als dat eenmaal is gelukt, blijkt er nog veel meer aan de hand. De Duitsers hebben een goedje in handen waarmee ze massavernietigingswapens kunnen maken. Het leven van miljoenen mensen ligt dus in handen van Solveig en haar moeder. Het is aan hen om dit wapenplan van de Duitsers koste wat het kost te verijdelen. Dankzij ski's ben je met Solveig gelukkig erg mobiel in de Noorse bergen, maar daardoor ski je ook snel in het zicht van de vijand. Ook dit verhaal is kort, maar doordat ik hier veel op verkenning ben gegaan en ook vaak dood ben gegaan ging de teller tijdens dit verhaal over de twee uur heen.

Het laatste beschikbare verhaal, Tirailleur, brengt ons naar Frankrijk en vertelt ons het onderbelichte verhaal van de Franse koloniale strijders die meevochten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Mensen uit bijvoorbeeld Senegal werden gerekruteerd en overgevlogen om voor een land te vechten dat zij tot dan toe eigenlijk nog nooit hadden gezien. De opa die ik eerder in deze review beschreef zit nu tegenover je zijn verhaal te doen. Deme Cisse was zo'n Franse koloniale soldaat die samen met andere lotgenoten een belangrijke slag hebben geslagen. Samen met zijn groep proberen ze stap voor stap Chateau Vieux terug te veroveren uit Duitse handen. Dat gaat zeker niet zonder slag of stoot. Het Duitse verzet is hevig en bovendien besluiten Cisse en zijn medestanders na een kleine overwinning niet te wachten op versterking, maar direct hun slag te slaan. Van de drie war stories sprak deze mij het meest aan, temeer omdat dit soort verhalen erg onderbelicht zijn. Helaas was ook dit verhaal maar van korte duur, misschien zelfs wel het kortst van de drie.

Het hoofdgerecht

Het voorafje was kort maar krachtig, maar uiteindelijk is het allemaal te doen om het hoofdgerecht. Voor Battlefield V is dat natuurlijk de multiplayer modus. Niet alleen in de singleplayer lijkt te zijn gesneden door het terug te brengen naar drie korte verhaaltjes, ook de multiplayer lijkt hieraan onderhevig te zijn. Natuurlijk komt er nog het één en ander aan, maar momenteel heb je slechts drie smaken. Conquest, Grand Operations en Infantry Focus zijn de drie modi waar we het mee moeten doen. Als je het mij vraagt een te karig aanbod voor een game als Battlefield V, dat het juist van de multiplayer moet hebben. Dat er minder aandacht wordt besteed aan de singleplayer kan ik best inkomen, maar dat zou wat mij betreft dan toch ten goede moeten komen van de multiplayer. Nu moet gezegd worden dat Infantry Focus eigenlijk een samenstelling is van diverse spelmodi. Hierin wordt namelijk afwisselend Domination, Frontlines en Team Deathmatch gespeeld, maar je hebt dus niet meer de keuze je op één van de drie te richten.

Grand Operations is vergelijkbaar met Operations uit Battlefield 1. Twee teams strijden tegen elkaar, maar doen dit gedurende meerdere games. De resultaten van een game worden meegenomen naar het volgende potje en hebben ook invloed op het verdere verloop van de strijd. Wanneer de teams erg aan elkaar gewaagd zijn, wordt de strijd beslist met een ultiem gevecht op de laatste dag. En dan is er nog het vertrouwde Conquest, wat neerkomt op Capture the Flag XXL. Teams moeten ervoor zorgen dat zij zo lang mogelijk de meeste vlaggen voor hun team bezet houden om te winnen. Al deze spelmodi zijn leuk om te spelen, maar het is op zijn zachts gezegd jammer te noemen dat modi als Team Deathmatch en Domination geen opzichzelfstaande spelmodus hebben. Wat wel een grote plus is, is dat je wapens tot in detail te customizen zijn. Als je toch net even een andere kleur loop op je geweer wil dan kan dat. Hoe je deze aanpassingen vrijspeelt verschilt. Zowel ervaringspunten als het volbrengen van speciale opdrachten resulteren er in dat je weer nieuwe camouflagekleuren of onderdelen voor je wapens tot je beschikking hebt.

Sightseeing

De Battlefield V servers bieden ruimte aan 32 tot 64 spelers. Dat betekent dus dat je onderdeel bent van een groot geheel. Ondanks dat je team dus best groot is, behoor je binnen dat team ook tot een squad. Dat is een kleine groep spelers die aan elkaar toegewezen worden tijdens een match. Het is belangrijk om bij deze teamgenoten in de buurt te blijven, omdat zij jou kunnen reviven en vice versa. Hiervoor hoef je dus geen medic te zijn. Het reviven van teamgenoten die niet in jouw squad zitten, kan alleen door de medic worden gedaan. Door goed samen te werken verdien je ook extra experience in de vorm van squad points en die kun je weer inzetten om nieuwe onderdelen of camouflage voor je wapens vrij te spelen. Squads zijn dus zeker een belangrijk onderdeel van de gevechten, vooral als je samen met je vrienden in een squad zit, werkt dit erg lekker.

DICE heeft met betrekking tot het grafische aspect weer puik werk geleverd, de levels zijn afwisselend en spelen allemaal lekker weg. De twee maps die zich in Rotterdam afspelen zijn mijn persoonlijke favoriet, al ben ik als Nederlander misschien lichtelijk bevooroordeeld. Zoals je mag verwachten kan ook in dit deel weer van alles kapot, maar doordat EA het vooraf zo groots aankondigde, vond ik dit toch ietwat tegenvallen. Ik heb geen moment het gevoel gehad dat voorgaande delen op dat gebied werden overtroffen. Wat mij wel erg opviel waren lijken die lagen te trippen alsof ze na hun dood nog eens geëlektrocuteerd werden. Dit fenomeen had ik zowel in de singleplayer als in de multiplayer met enige regelmaat. Toen ik down was tijdens een potje en ik om hulp riep, viel ik plotseling door de ondergrond in een bodemloos niets. Ook lijken die door huizen heen hingen of zomaar uit het niets de lucht in schoten kwamen voor. Het is gelukkig niks gamebrekends, maar het gebeurde dusdanig vaak dat het mij een klein beetje een onaf gevoel gaf.