Review: Bayonetta 3 - Epische hekserij en hocus-pocus Nintendo Switch

Weet jij nog wat je acht jaar geleden allemaal aan het doen was? Het was het jaar van de Olympische Spelen in Sotsji en het WK in Brazilië, maar ook het jaar dat de Xbox One in Europa verscheen. En het is het jaar dat ik Bayonetta 2 helemaal aan gort heb gespeeld. Nu, acht jaar later, zijn we eindelijk toe aan het derde deel. Ja, je leest het goed. Er is nog eerder een nieuwe Xbox console verschenen dan een nieuw deel van Bayonetta. Dolenthousiast begon ik dit nieuwe avontuur van onze favoriete Umbra-Witch en ik kan vast verklappen dat die beleving een grote glimlach op mijn gezicht wist te toveren. Snap je? toveren? Anyhow, laat ik je eens vertellen wat ik van Bayonetta 3 vind.

Ouderwitch goed

Bayonetta 3 borduurt zoetjes aan verder op hetgeen we al hebben gezien in het eerste en tweede deel. Toch lijkt ieder nieuw deel weer een overtreffende trap te zijn van zijn voorganger. Dit leidt ertoe dat je in dit derde deel de strijd aangaat voor het grotere goed. Je moet namelijk de wereld zien te redden van diens ondergang. Dat is natuurlijk iets dat je wel aan Bayonetta kunt overlaten. Want deze stoere chick deinst niet terug voor een monstertje meer of minder. Dit doet zij op haar welbekende elegante manier, daar is in dit nieuwste deel zeker geen verandering in gebracht. Verwacht in dit deel weer de nodige actie, humorvolle momenten en epische gevechten. Lekker combo's knallen en monsters een kopje kleiner maken dus. Bovendien kom je tijdens het verhaal een aantal bekende personages tegen, maar ook een aantal nieuwe gezichten zoals Viola. De Umbra-Witch in opleiding die zich ook wil laten gelden.

Dit nieuwe deel kan worden bestempeld als ouderwets goed, want veel van wat we kennen uit de franchise is ook terug te zien in Bayonetta 3. Zo krijg je voor ieder gevecht weer een score. Deze score wordt berekend op een aantal onderdelen zoals hoe snel je alle vijanden weet te verslaan en het aantal combo's dat je gebruikt om dit te doen. Na ieder gevecht ontvang je je score. Deze ontvang je in de vorm van een medaille en loopt uiteen van brons naar platinum. Per hoofdstuk krijg je ook weer een algehele score toebedeeld aan de hand van alle medailles die je hebt behaald. Om al deze medailles aan elkaar te rijgen moet je echt goed buiten de gebaande paden op verkenning gaan, want lang niet ieder gevecht dient zich op een presenteerblaadje aan. Daarnaast kun je ook zomaar wat verzamelobjecten tegen het lijf lopen. Er valt genoeg te verkennen, zeker voor een redelijk lineaire game als Bayonetta 3.

De stemming zit er goed in

We kunnen natuurlijk in deze review niet voorbij gaan aan de audio van de game. De componist Naofumi Harada heeft ontzettend puik werk afgeleverd als het gaat om de muziek in Bayonetta 3. Hij heeft natuurlijk al vaker meegewerkt als (co-)componist bij menig game van PlatinumGames, dus het kon misschien ook al niet echt mis gaan. De muziek versterkt het gevoel tijdens de vele gevechten dat je bezig bent met een chaotische, maar heerlijke game. De actievolle momenten worden rap afgewisseld met korte momenten van rust, zodat je wel weer even bij kunt komen van wat je zojuist allemaal kapot hebt gemaakt. De balans hierin - ook als het aankomt op de muziek - is zeer goed neergezet.

De meest opvallende wijziging is natuurlijk de stem van Bayonetta zelf. Immers hebben we allemaal kunnen genieten van de vreemde capriolen die Hellena Taylor heeft uitgehaald in aanloop naar de release. Uiteindelijk loog de voormalig stemactrice van Bayonetta over wat PlatinumGames haar had aangeboden voor de rol, terwijl ze mensen opriep de game te boycotten. Jennifer Hale heeft het stokje nu van Taylor overgenomen en dat is zeker merkbaar. Je hoort echt dat ze haar best heeft gedaan om de stem van Bayonetta zo getrouw mogelijk in te spreken en dat is logisch. Bayonetta is ten slotte nog altijd hetzelfde personage, maar Hale is geen Taylor. Het is niet heel storend, maar zeker in het begin is het alsof je in een bad met te heet water stapt. Je moet even wennen aan de temperatuur en daarna wordt het vanzelf aangenaam.

Een heksenketel van actie

De game speelt heerlijk weg. Het vechten voelt vloeiend aan en je kunt bijna een eindeloze hoeveelheid aan combo's maken om je vijanden het leven zuur te maken. Ook de zogeten "Torture Attacks" zitten er weer in. Wat in dit deel dan wel weer nieuw is, is de Demon Masquerade. Met je toverkracht kun je een soort demoon oproepen tijdens een gevecht die behoorlijk wat schade aan kan richten. Gedurende het verhaal speel je steeds weer nieuwe demonen vrij zoals een vlinder, een trein of een draak. Iedere demoon heeft zo zijn eigen unieke eigenschappen en mogelijkheden. Dit maakt het leuk om er een beetje mee te spelen en af te wisselen. De gevechten zijn door deze toevoeging nog vermakelijker dan voorheen.

Hoewel Bayonetta 3 er bij momenten best wel goed uit ziet, is toch te merken dat het er grafisch niet allemaal zo gelikt uitziet als had gekund. Je zou kunnen stellen dat het door de gelimiteerde kracht van de Nintendo Switch komt, maar er zijn op de Switch echt wel games die het beter voor elkaar hebben dan Bayonetta 3. En dat is zonde. Overigens is het ook niet zo dat je gedurende de zestien uur die je ongeveer aan het verhaal kwijt bent naar een lelijk gedrocht van een game zit te kijken. Zeker niet, maar het verdient in dit geval geen platina medaille, om maar even bij de scores van Bayonetta te blijven. Bovendien - zonder al te veel te spoilen - denk ik dat menig fan van Bayonetta niet echt warm loopt voor het bijzondere einde van de game. Dit kan voor sommigen wellicht wat tegen gaan vallen.