Review: For Honor PlayStation 4

For Honor is zo'n game die je ofwel heel erg dik vindt, of waar je totaal niet in kunt komen. Bij mij is het eerstgenoemde van toepassing. De actie is super bruut, maar ik kan ook begrijpen waarom sommige spelers de game drie keer niks vinden. Ik heb me in ieder geval uitstekend weten te vermaken, maar m'n vriendin kan het gekreun dat uit de speakers dreunt niet meer aanhoren.

Sluwe spelletjes

Voor degenen die de open- en gesloten bèta hebben gemist, geef ik even een kleine introductie. For Honor is een nieuwe IP van uitgever Ubisoft. In de game kies je voor 'n van de drie facties en strijd je voor world domination. Dit strijden gebeurt geheel zonder vuurwapens, For Honor speelt zich namelijk af in een tijd waar we nog vechten met zwaarden, bijlen en ander ouderwets wapentuig. Dat betekent dat je dus veel moet blokken, af moet wachten en toe moet slaan wanneer dat nodig is. Bij het opstarten kies je uit 'n van de drie facties. Je kunt je aansluiten bij de bloeddorstige Vikingen, professionele ridders, of sluwe Samoerai. Ikzelf ben voor de laatste gegaan, maar je keuze heeft enkel invloed op de Faction War. Deze grote oorlogskaart is seizoensgebonden en legt het strijdtoneel vast. Na een seizoen moet dit invloed hebben op de look en feel van de levels. Tijdens het spelen ben je echter vrij om te kiezen voor de strijder naar keuze. Het is dus gewoon mogelijk om voor de factie van de Samoerai te kiezen, maar te spelen met een Viking.

In de bèta ben ik enkel aan de slag gegaan met de multiplayer, maar For Honor bevat ook een singleplayer. Een aangename verrassing want de singleplayer is verbazend leuk. In de offline modus wordt een verhaal over verraad, weerstand en loyaliteit uit de doeken gedaan. Ieder hoofdstuk (waarvan er drie in totaal zijn) is opgedeeld in zes levels. De hoofdstukken beslaan ieder 'n van de facties en zijn netjes aan elkaar verbonden zodat er een mooi geheel ontstaat. Lang is de singleplayer echter niet. Een hoofdstuk speel je in zo'n twee uur uit en dan heb je er nog lang over gedaan. De singleplayer is echter niet de modus die het gros van je tijd in beslag neemt. For Honor valt en staat namelijk met de multiplayer.

Plannetjes maken en uitvoeren

Met de singleplayer ben je dus een aantal uurtjes zoet, maar met de multiplayer kan je h'lemaal los. Er zijn in totaal twaalf strijders met ieder een eigen specialiteit. De heavy's zijn log doch sterk, de voorhoedekrijger heeft van alles wat, de sluipmoordenaar is snel, maar vatbaar voor grote schade, en de hybridekrijger moet het hebben van strike-and-retreat-tactieken. Persoonlijk heb ik erg veel plezier met de sluipmoordenaars en voorhoedekrijgers, maar het kiezen van verschillende personages levert wel een aantal belemmeringen op. Ieder personage wordt namelijk individueel gelevelt. Dat houdt in dat je met 'n personage op level vijftien zit, terwijl de ander op een miezerige level twee blijft hangen. Dat zou op zich niet uitmaken, maar een van de andere opties in For Honor speelt dan wel degelijk een rol.

Na de strijd wordt het slagveld leeggeroofd. Dit resulteert in nieuwe onderdelen voor je wapen of pantser. Naarmate jij levelt, level je je uitrusting mee. Je voorhoedekrijger van level vijftien is dus aanzienlijk veel sterker dan je sluipmoordenaar van level twee. Het is dan ook frustrerend om dat verschil daadwerkelijk te zien tijdens het spelen. Dit brengt echter wel een voordeel met zich mee. De speelduur wordt namelijk aanzienlijk verlengd aangezien het verzamelen van al die zooi aardig verslavend werkt. Overigens is de uitrusting niet alleen upgradebaar met nieuwe items. Het is namelijk ook mogelijk om reeds vergaarde onderdelen te versterken met staal ('n van de verzamelbare objecten in de game).

Chaos, rust en alles daartussenin

In totaal bevat For Honor zes spelmodi. De singleplayer heb ik reeds uit de doeken gedaan, wat dus wil zeggen dat er vijf multiplayermodi overblijven. Alle modi zijn te spelen met zowel andere spelers als met bots. Laten we beginnen met het duel. In deze modus neem je het tegen 'n speler op. Het draait hier volledig om tactiek en het bepalen van je positie. Het is noodzaak om op het juiste moment te blokken om vervolgens een dodelijke combo los te laten. In de knokpartij neem je het met 'n andere medespeler op tegen twee tegenstanders. Deze modus is behoorlijk intens, vooral als je alleen strijdt tegen de twee overgebleven tegenstanders. Het is dan ook belangrijk dat je goed op de hoogte bent van je omgeving. Wellicht kan je een zoekende tegenstander van boven belagen. Dit zijn de meest rustige modi waarbij je goed overzicht kunt houden. De drie overige modi zijn echter totaal het tegenovergestelde, wat een welkome afwisseling kan zijn, maar tegelijkertijd kan overkomen als iets teveel van het goede.

De modus waar ik het meeste plezier uit weet te halen is de veldslag. In deze 4 vs. 4-modus zijn de maps groot van formaat en dien je drie punten te behouden om zo punten binnen te slepen. Echter zijn het niet alleen de helden die de map vullen, er zijn namelijk meer dan genoeg voetsoldaten die met elkaar de strijd aangaan. Dit kan op sommige momenten onwijs chaotisch aanvoelen (wat een veldslag in essentie ook is), waardoor er weinig ruimte is op het gebied van tactieken in de strijd. Ook is er nog de deathmatch, die weer onderverdeeld is in twee verschillende opties; Dominion en Elimination. Beide worden met in totaal acht spelers gespeeld en bieden een variatie op de veldslagmodus. Er schuilt echter een probleem in deze drie chaotische modi. De twee rustige modi zijn nog leuk wanneer je zonder vrienden speelt, maar als je de 4 vs. 4-modi solo speelt, wordt het al snel een beetje saai. Vrienden zijn echt een welkome aanvulling en verhogen het plezier aanzienlijk.