Review: Mafia II PlayStation 3

Nog regelmatig word ik er op de redactie mee geconfronteerd dat ik het ooit in een review had over tieten en priemende tepels. Welke game het betrof weet ik zelf niet eens meer, maar voel je vrij hem terug te zoeken in de database. Hoe dan ook, bij een bespreking van Mafia 2 ontkom ik er opnieuw niet aan om deze kwijlopwekkende schepsels van moeder natuur even kort te belichten. Ik bedoel, je kunt Playboycovers verzamelen! Hoe cool is dat? Hiermee heb ik dan ook meteen een van de spannendste onderdelen van de game uit de doeken gedaan. Wil dat zeggen dat de rest dan zo ontzettend saai is? Allerminst, dus lees snel verder.

Flinterdun verhaal

Laat ik beginnen bij het begin. In Mafia 2 kruip je in de huid van Vito Scaletta, geboren op Sicilië, met zijn ouders geëmigreerd naar de VS, teruggestuurd naar Sicilië om aan de zijde van het Amerikaanse leger een burgeroorlog de kop in te drukken, om er terug in de VS achter te komen dat zijn familie financieel diep in de stront zit. En daar begint dan je avontuur, althans, nadat het stukje op Sicilië heeft gefungeerd als een verkapte tutorial om de besturing onder de knie te krijgen. Die besturing heeft overigens niet al te veel om het lijf. Het is een vrij standaard third-person shooterbesturing. Lopen met je pookjes, een aantal actieknoppen om te knokken of te schieten en een knop om dekking te zoeken. Heel basic dus, maar daarom absoluut niet verkeerd. Juist hierdoor kun je helemaal opgaan in het verhaal, dat erom draait je omhoog te werken in de wereld van de maffia, om zodoende de schulden van je familie af te betalen en aanzien te verwerven binnen de gemeenschap. Geen ingewikkeld plot, maar het voldoet aan de verwachtingen die je van een Mafia-game kunt hebben.

Soms een tikkeltje voorspelbaar

Het verhaal wordt verteld door korte cutscenes, waarmee hoofdstukken binnen het verhaal worden gestart. De cutscenes zijn met name door de overtuigende stemacteurs zeer geloofwaardig en doorspekt met scherpe dialogen. Meer dan eens zul je met een brede glimlach naar het scherm staren tijdens een even clich'matige als vermakelijke dialoog tussen twee of meerde personages. Of moet ik hoofdrolspelers zeggen? Tijdens de cutscenes vergeet je namelijk vaak dat je een game aan het spelen bent en voelt het alsof je een scene uit een film als Scarface, Goodfellas of elke andere maffiafilm aan het kijken bent. Hoe anders is dat met de gameplay. Net als de eerder genoemde besturing is de inhoud van de missies vaak ook erg standaard en bovendien vrij voorspelbaar. De missies variëren van het bezorgen van pakketjes tot het stelen van auto's tot het afrossen van een paar gasten en wat dies meer zij. Hoewel het nooit echt gaat vervelen, bekroop mij soms toch hier en daar het gevoel dat ik bezig was met het afwerken van verplichte nummertjes richting een volgende cutscene.

Saaie zandbak

Grotendeels verantwoordelijk voor de ietwat eentonige gameplay is het weinig interactieve Empire Bay, de op New York gebaseerde virtuele stad waarin het avontuur zich afspeelt. Zolang je het verhaal volgt is er niets aan de hand, maar ga je eenmaal je eigen gang, dan is er niets te beleven. Verwacht dus geen GTA-achtige taferelen, maar een game waarin je elke missie in dienst van het verhaal afwerkt. Wanneer je dit alles netjes doet zul je na een uur of tien het einde hebben bereikt. En dat is het dan ook, tenzij je natuurlijk van plan bent alle vijftig Playboycovers te ontdekken, al zul je die sneller hebben gevonden via Google. De game heeft helaas geen multiplayer, wat toch wel ietwat als een tekortkoming aanvoelt. De toegankelijke gameplay had zich er immers prima voor geleend. Desondanks is Mafia 2 zeker de moeite waard om eens te checken, helemaal als je into de wereld van de maffia bent. Met overtuigende dialogen en een op en top maffiaverhaal vol plichtmatige clich's doe je hier geen miskoop aan.