Review: Nioh 2: The First Samurai - een beetje teleurstellende afsluiting PlayStation 4

Het verhaal van Nioh 2 komt ten einde met de derde DLC, The First Samurai, die net is uitgekomen. Een korte tijd geleden heb ik een Drie van die geschreven over mijn ervaringen van de tweede DLC, Darkness in the Capital. Deze is goed bevallen vanwege de toevoeging van het nieuwe wapen en het penance systeem. Ik hoop dat de derde DLC, The First Samurai, op het zelfde niveau verder gaat, vergelijkbare nieuwe mogelijkheden biedt en Nioh 2 mooi afsluit. Tijd om de yokai terug te sturen en Japan veilig te houden tot Nioh 3 uitkomt.

Het einde van de trilogie

In The First Samurai ga je net zoals in de andere twee uitbreidingen weer terug in de tijd om de yokai te verslaan die de toekomst van Japan bedreigen. Deze keer ga je terug naar het jaar 797 waar je meer te weten komt over de oorsprong van het magische zwaard, Sohayamaru, waardoor je door de tijd kunt reizen. Waar komt het zwaard vandaan, wie maakte er als eerste gebruik van en wat heeft dit te maken met de protagonist? Het verhaal is bij Nioh 2 niet het belangrijkste aspect van de game, maar het is wel prettig om de conclusie te zien. Helaas heb je door het tijdreizen geen connectie met de personages uit de main story of de voorgaande DLC en daarom voelt het een beetje leeg aan.

The First Samurai biedt maar twee nieuwe hoofdstukken om het verhaal te vertellen. Zo verken je een oud Japans dorpje en ga je naar een afgelegen eiland om de yokai uit te roeien. Deze keer is een vreemd persoon met horens opgedoken in het oude Japan. Hij leek eerst een zegen te zijn voor de gemeenschap, maar uiteindelijk verandert hij in een yokai die doet denken aan de eindbaas uit Nioh 2 en de gemeenschap uitmoordt. Ook hier worden weer nieuwe vijanden geïntroduceerd die hun eigen aanpak vereisen, maar deze hebben niet zo’n impact gemaakt als Oboroguruma in de tweede DLC deed. Ik heb nooit moeten vluchten voor de vijanden en voelde me niet echt door hen bedreigd al ben ik wel een aantal keer verslagen. Ook zijn er weer een aantal side missions die weer een aantal bazen uit het eerste deel terughalen die je opnieuw uitdagen. Dat blijft leuk om te doen, maar het is weinig vernieuwend.

Tien is niet genoeg

Elke voorgaande DLC introduceerde een nieuw wapen voor de protagonist. Ik keek uit naar het volgende wapen, want het is cool om een nieuw wapen onder de knie te krijgen. Toegegeven, je hebt er al tien, maar het is geweldig om een nieuw wapen tegen de vijanden te gebruiken en deze te masteren. Dus het was een beetje een teleurstelling dat de derde DLC geen nieuw wapen biedt. Zeker, omdat de Claws uit de vorige DLC een goede toevoeging waren en ik hoopte op een vergelijkbare ervaring. De skill trees van de bestaande wapens zijn wel uitgebreid met nieuwe skills, maar dat is minder interessant dan een nieuw wapen.

In Darkness in the Capital werd het Penance-systeem geïntroduceerd en ik hoopte op een vergelijkbare uitbreiding in deze DLC. Helaas is dat niet het geval, maar is wel The Underworld toegevoegd. Dit is een dungeon met vele verdiepingen waar je de beste uitrusting kunt vinden. Deze dungeon is te vergelijken met de Abyss uit het eerste deel. Om The Underworld vrij te spelen moet je eerst de Dream of the Nioh hebben bereikt. Als je alle drie DLC’s of de Season Pass hebt dan krijg je toegang tot de Dream of the Nioh. Dit is het laatste moeilijkheidsniveau voor de echte diehards en het houdt in dat je de gehele game een aantal keer moet uitspelen waarbij de vijanden bij elke Way significant sterker worden. Dit is een leuke en verwachte toevoeging, maar je moet wel echt de behoefte hebben om dit te bereiken, want Nioh 2 is in de eerste Way al zeer pittig.