Review: Shadow of the Tomb Raider Xbox One

Lara, we hebben zoveel waanzinnige jaren gehad met elkaar. Onze relatie bestaat uit zoveel mooie momenten. Samen hebben we de mooiste plekken bezocht en onze bucketlist mogen afwerken. De zonsondergang bij Machu Pichu, de ijzige grotten in Siberië en de vetste citytrips hebben we gemaakt. Tuurlijk hebben we minder goede momenten gehad in onze relatie, maar dat is gezond. Soms moet je nu eenmaal een stap terug doen om er twee vooruit te zetten. Ik kan mij nog goed herinneren dat onze eerste kennismaking nogal houterig en vlak was. Jou doorgronden kostte mij nu eenmaal wat tijd. Maar zodra ik wist aan welke knoppen ik bij jou moest draaien, konden we elkaar lezen en schrijven. Je uiterlijk wordt mooier met elk jaar en wat dat betreft rijp je fantastisch. We zijn ondertussen ruim 22 jaar samen en tot de dag van vandaag kan ik maar geen genoeg van je krijgen. Af en toe kruipt de sleur erin, want we kennen elkaar zó goed. Lara, dit is mijn aanzoek; mijn uiteenzetting waarom jij de mijne moet zijn. Wil jij voor eeuwig de mijne zijn en kies je met mij voor een volledig nieuw avontuur of blijf je diezelfde avonturierster en kies je eigenwijs je pad zoals we al zo vaak bewandeld hebben? Die vraag gaan wij proberen te beantwoorden in review van je nieuwste avontuur, Shadow of the Tomb Raider.

Liefde op het zoveelste gezicht

Toen ik jou laatst weer zag om je op te halen daar op het station, bevloog mij wederom die enorme liefde voor jou. Je was weer enige tijd op reis geweest na je laatste avontuur waar je boven jezelf uit steeg. Het was alsof je nooit bent weggeweest, want alles zag er zo vertrouwd uit. En toch hebben de maanden van afwezigheid je goed gedaan. Het zijn de details, maar je oogt scherper. De buitenlucht heeft je lekker veel kleur gegeven en je straalt als nooit tevoren. Je bent een genot om naar te kijken. En eerlijk is eerlijk, hoe mooi jij ook bent, de omgevingen die je weer hebt verkend zijn adembenemend. Je vraagt je toch af hoe mensen dit ooit hebben kunnen bedenken en tot op het kleinste detail hebben weten uit te werken. Op de vakantiekiekjes heb je het licht supergoed te pakken gekregen. Het is bijna alsof je op een filmset zit. Als ik dan een beetje mag muggenziften, lijkt het soms bijna nep, zo plat. Maar dat zal al die jaren van erosie en slijtage wel zijn. Ook nu ben je weer in Peru geweest. Word je dat nou nooit zat? Blijkbaar niet, want er is nog zoveel te ontdekken. Toch voelt het als een déjà vu, begrijp je wat ik bedoel? Het lijkt er wel een beetje op dat ik templed out raak met je. Tot het moment dat je me weer weet te verrassen met nog niet eerder ontdekte plekjes. Jij bent niet voor niets de Tomb Raider die de mooiste plekjes tevoorschijn weet te toveren.

Af en toe laat je ook video’s zien, en wat mij opvalt is dat de geluiden mooi scherp zijn. Het geluid van apen die brullen, jaguars die grommen of dat ene kabbelende beekje dat voortvloeit uit die donderende waterval. Het sfeertje zit er ontzettend goed in, vooral met de muziek die je eronder hebt gezet. Sfeervol dus en bovendien weet je bij vlagen perfect die spanning over te brengen van jouw avonturen. Rotsen die knarsen, kraken en soms afbrokkelen; of wat dacht je van die gigantisch oude bellen die echoën door de grot? Het is alsof ik eender met jou ben, zo goed is de immersie. En toch, we hebben ze al zo vaak gehoord ondertussen. Maar ja, een goed nummer blijf je ook vaak herhalen en een succesnummer word je immers niet zat.

Oude liefde roest echt niet

Jouw lijf is door de jaren heen van sterk en precies, naar flexibel en soepel gegaan. Wat dat betreft weet jij ontzettend goed voor je fysiek te zorgen. Toen ik je voor het allereerst zag lopen, liep je nogal houterig en lomp. Het was alsof iedere stap die je zette, zeer precies en bewust was. De jaren hebben je goed gedaan, want tegenwoordig loop je sierlijk en slinger je gracieus door de omgevingen heen. Soms kan ik je amper bijhouden als we samen zijn, zo soepel loopt onze relatie. Zoals ik al zei weet ik inmiddels jouw knoppen blindelings te vinden en voelen we elkaar goed aan. Het fijne in onze relatie is namelijk dat ik altijd de juiste knoppen weet te vinden. Dit maakt het vertrouwd. Toch weet je me te verrassen met handigheidjes die voor ons beter werken dan voorheen. Je luistert ook ontzettend goed naar me. Alles wat ik van je vraag, doe je vrijwel direct. Soms heb ik het idee dat je niet heel alert bent en dan doe je het pas een tel later. Dit is niet erg, maar af en toe wel hinderlijk. Hoe jij dan soms die ruïnes weet te overleven, is mij een raadsel. Je bent net een kat met meerdere levens.

Over die ruïnes gesproken. Bijna geen enkele ruïne is langer een uitdaging voor jou. De omgevingen heb je vrij snel ontdekt en zonder enige moeite heb je alle geheime hoekjes en gaatjes wel gevonden zoals de speurneus die jij bent. Het is alsof je een soort zesde zintuig hebt, die je door levels helpt en alles goed uitlicht op momenten dat je het nodig hebt. Het verbaast me altijd hoeveel relikwieën, tekstrollen, geheime dagboeken of goud jij weet mee te sleuren. Ach, dat houdt de onrustige reiziger in jou wel uren zoet. Het geld moet immers ook binnen komen om je volgende reis en benodigdheden te bekostigen. Persoonlijk vind ik het ook tof van je dat je twee rechterhanden hebt. Je eigen gereedschap heb je zo gemaakt, of jij maakt iets gewoon nóg beter. Je hebt helemaal geen vent nodig om aan je items te komen. Die kampvuren van je zijn nog steeds jouw momenten van rust en bezinning, nietwaar? Wat moet je tenslotte anders verzinnen in de jungle. Die rustige kampvuren helpen je zeker ook om na te denken over jezelf en jouw omgeving, om uit te stijgen boven je eigen kunnen en je op mentaal niveau te verbeteren. Jouw kennende zit dat wel goed, want met elke ervaring groei jij. Zo zie ik je stap voor stap stiller lopen, zonder pijn te vallen en door te rollen, of juist dat je twee vijanden in een aaneenschakeling koud weet te maken.

We moeten samen waken voor de sleur

Alles wat ik zojuist uiteen heb gezet, is mijn liefde voor jou. Wel moeten we waken voor de sleur. Af en toe is het wel té bekend. Het is alsof we soms dezelfde paden lijken te bewandelen. Een beetje ‘been there, done that’, vind je ook niet? We moeten elkaar scherp houden, elkaar uitdagen en gelukkig geef jij mij ook die uitdaging. Waar je mij de ene keer kinderlijk eenvoudig de les leest, ben je het volgende moment een keiharde bitch. Maar ja, daar kies ik tenslotte zelf voor. Soms lijkt je gezondheid ook te haperen. Je stottert wat en moet soms lang nadenken over waar je was of waar je mee bezig bent. Maar dat snap ik wel, jouw ervaring is immers zo immens groot dat je veel te verwerken hebt. Plus, laten we eerlijk zijn, je wordt er ook niet jonger op. Dat vergeef ik je echter allemaal, want niemand is perfect. Hoewel, jij komt aardig dicht in de buurt. Dat is precies de reden waarom ik met jou de rest van mijn leven wil delen. Gaan wij in de toekomst nog veel meer van dit soort avonturen beleven? Ik hoop het wel.