Voor de jongere lezers onder jullie is Shin chan waarschijnlijk niet een heel bekende naam, maar als je inmiddels de leeftijd van pak 'm beet een jaar of 35 hebt aangetikt dan weet je wel beter. En ja, ondergetekende behoort zeker tot die groep. Dan weet je dat dat lieftallig ogende knulletje niets meer is dan een oversekste grofgebekte kleuter van slechts vijf jaar die te pas en te onpas zijn broek laat zakken om te 'moonen'. De beste relschopper kreeg het zelfs voor elkaar om verbannen te worden van de Nederlandse televisie. En laten we eerlijk zijn: zelfs idioten als de Meilandjes worden hier op het openbare net uitgezonden, dus dan moet je het wel heel bont maken. Gelukkig verschijnen er nog wel games van de brutale vlegel en de nieuwste heet Shin chan: Shiro and the Coal Town.
Enkele jaren geleden ging Shin chan al samen met de professor op zomervakantie in Shin chan: Me and the Professor on Summer Vacation The Seven-Day Journey. Ze zijn terug van weggeweest en klaar om weer weg te gaan richting het volgende avontuur. Dit keer is het geen zomervakantie naar Asso, maar een zakenreis naar de Akita-regio die vader Hiroshi (Harry in de Nederlandse vertaling) moet maken voor zijn werk. De familie Nohara heeft een huisje gehuurd om deze periode te vertoeven en dit biedt voor Shin chan de ideale gelegenheid om deze nieuwe omgeving en diens bewoners eens grondig te gaan verkennen. Het resultaat zit verpakt in Shin chan: Shiro and the Coal Town. Als op een dag zijn hondje Shiro (Lucky in de Nederlandse vertaling) wegloopt en helemaal vies weer terugkomt, besluit de ondeugende Shin chan zijn hondje te volgen. Ze komen uit bij een trein die hen naar de levendige stad Coal Town leidt en daar begint je avontuur pas echt.
Als je niet bekend bent met deze games, dan zou je verwachten dat je als Shin chan de meest ondeugende kattenkwaad uit moet zien te halen. Maar dat is zeker niet het geval. Shin chan houdt in de game voor de verandering gewoon zijn broek aan en in plaats van veel te oude vrouwen versieren, houdt hij zich bezig met heel andere dingen. De vijfjarige deugniet beweegt zich namelijk op bijna farming sim-achtige wijze door het avontuur heen. Natuurlijk moet je praten met de mensen die je tegenkomt, maar daar blijft het niet bij. Je moet ook leren vissen, gewassen telen en oogsten, kevers vangen, vissen, vlinders spotten en gerechten (laten) maken. Als je dat zo leest zou je toch bijna denken dat je niet met Shin chan, maar een nieuwe game van Animal Crossing van doen hebt. Niets is minder waar, want de kleine belhamel is met zijn kenmerkende rode shirt en gele broek toch echt de hoofdrolspeler van deze tamelijk rustgevende game. En hoewel alle hiervoor genoemde bezigheden best vermakelijk zijn strookt het toch niet helemaal met het imago van Shin chan.
Doordat je aan de praat raakt met verschillende bewoners uit de omgeving van Akita, krijg je aan de lopende band opdrachten naar je toe geslingerd die je moet zien te voltooien. Veelal zijn dit vrij eenvoudige quests die er in de meeste gevallen op neer komen dat je bepaalde dingen moet zien te verzamelen. Je doet er dus goed aan om alles wat je tegenkomt ook daadwerkelijk te vangen, kopen, ruilen of op te rapen. Immers heb je alles wat je tegenkomt ook weer nodig om missies te voltooien. Vladdert er een vlinder langs? Pak je net en grijp 'm. Schiet er een vis voorbij in een kabbelend beekje? Gooi die hengel maar uit. Glinstert daar nu iets op de grond? Nou, erop af en oppakken die handel. Eigenlijk ben je continu bezig met het verzamelen van allerhande snuisterijen, beestjes en vissen. Het is allemaal best leuk om te doen, maar ook vrij simpel. Na een aantal uur spelen raakt die gameplay loop redelijk snel verzadigd doordat het gewoonweg diepgang mist.
Om toch iets van diepgang toe te voegen bevat Shin chan: Shiro and the Coal Town ook een heuse dag- en nachtcyclus. Je staat op, loopt het huisje uit waar je eerst aan de slag gaat met het verzorgen en eventueel telen van je gewassen om vervolgens je weg te vervolgen. In deze game loop je in feite van scherm naar scherm. Om van het huisje naar Coal Town te komen moet je zeker wel een stuk of zes schermen door. Eenmaal daar aangekomen is meestal je halve dag alweer om. Je hebt dan dus nog wel even de tijd om Coal Town te verkennen, maar voor je het weet word je weer verplicht teruggezet naar het huisje waar je begon om te gaan eten en pitten. Na het pakken van de nodige nachtrust begint het hele riedeltje gewoon weer van voren af aan. Voor de meeste opdrachten moet je allerlei spullen verzamelen. Alleen de dagen gaan zo snel om dat je soms meerdere in-game dagen nodig hebt om al die spullen bij elkaar te verzamelen. De cyclus is gewoon te kort en had best wat langer mogen zijn zodat je niet steeds al vrij snel weer teruggeworpen wordt naar het huisje.
In het begin van de game heb je maar een beperkt aantal gebieden waar je naartoe kunt. Dit geldt voor zowel het dorp als voor de grote stad. Door spullen te verzamelen en opdrachten van de inwoners te voltooien speel je steeds weer nieuwe gebieden vrij en kun je verder in de game geraken. Waar je in het begin van de game in een vrij rap tempo allerlei nieuwe skills leert, is het pas later in de game dat er echt een leuke toevoeging komt. In Coal Town kun je namelijk mijnkarrenraces houden. Een leuke bezigheid om even uit het ritme van spullen en beestjes zoeken te stappen. Hierbij kun je namelijk racen tegen inwoners van Coal Town. Door races te winnen ontvang je weer zeldzame voorwerpen die je kunt gebruiken tijdens je avontuur. Je kunt bij deze zogeheten Trolley Race zelfs je trolley naar eigen wens en inzicht aanpassen of nieuwe trolleys kopen.
De stijl die ontwikkelaar h.a.n.d. Inc hanteert blijft heel erg trouw aan de stijl zoals we die kennen uit de tekenfilmserie van vroeger. Dat is ook een prima uitgangspunt om deze game in te maken. Dit heeft dan vooral betrekking op hoe de personages eruit zien. De omgevingen waarin je rondbanjert doen sterk denken aan die van de Professor Layton-games. Ik was af en toe bijna geneigd op zoek te gaan naar verborgen rode uitroeptekens, maar uiteraard had dat weinig resultaat opgeleverd aangezien we hier met een ander type game van doen hebben. De game bevat een fris kleurenpallet en interessante omgevingen. Doordat je eigenlijk in zowel een dorp als in een stad speelt heb je hierin ook nog de nodige afwisseling. Het vredige groene dorpje waar je steeds weer terugkeert aan het einde van de dag geeft een mooi contrast met de industriële vibe van Coal Town dat juist vooral uit roest en bruintinten bestaat.
Shin chan: Shiro and the Coal Town is een leuk avontuur voor zowel jong als oud. Zeker als je fan bent van farming sims, maar niet per se op zoek bent naar die diepgang is deze game een aanrader. Diezelfde diepgang kan ook een valkuil zijn, want het maakt wel dat het verzamel-aspect van de game af en toe eentonig kan worden. De echt grove humor die we kennen van de tekenfilmserie van vroeger is niet te bekennen en we hebben hier te maken met een iets bravere Shin chan. De dag- nachtcyclus is te kort en daardoor soms frustrerend. Daar staat tegenover dat het kleurrijke geheel een lust voor het oog is en het een feestje is om op verkenning te gaan.
Als Hoofdredacteur zijnde is Patrick altijd op de hoogte van de laatste nieuwtjes. Denk jij met een dikke scoop te komen, dan is Patrick je geheid al voor. Deze turbopapa’s gameverslaving begon ooit met DKC en The Legend of Zelda, maar kent vandaag de dag geen grens! Zelfs een tweeling in de luiers weet hem niet van zijn passie weg te houden.
In dit artikel
Je moet eerst inloggen om deze game aan je favorieten toe te voegen.
Ontwikkelaar:
h.a.n.d.
Uitgever:
Neos Corporation
Release:
24 oktober 2024
Reviewscore:
Platforms:
