Yakuza 3 - Hoe de bastaard mijn ogen heeft geopend

Door de jaren heen maken mensen allemaal verschillende periodes van hun leven mee. De welbekende uitspraak “It’s not a phase, mom!” komt direct ter gedachte. Als we als mensen allemaal even terugblikken op ons verleden komen we echter tot de conclusie dat we allemaal wel eens een fase hebben gehad. Zo heeft de ondergetekende vroeger een enorme Star Wars-fase gehad waarin alles van George Lucas heilig voor mij was. Ik speelde shooters, kocht ieder jaar braaf de nieuwste Call of Duty en Battlefield en ging mee in de meute. Tot een bizarre hoes in de budgetbak mijn aandacht trok. Een bordeauxrode voorkant en een, voor de tijd, realistisch gerenderde Japanse man die je strak in jouw ziel aankijkt. Deze man is Kazuma Kiryu en blijft tot de dag van vandaag een van de belangrijkste videogamepersonages in mijn leven.

Ik had voor die tijd al eens van Yakuza gehoord. Zoals iedere puber in de jaren ‘00 kocht ik iedere maand de nieuwste uitgave van Power Unlimited om te kijken wat voor moois ik nu weer kon gaan spelen. In een van die magazines werd ooit gesproken over de eerste Yakuza op de PlayStation 2 die, kort door de bocht, werd omschreven als de Japanse Grand Theft Auto. Gepaard met een middelmatige score was Yakuza voor mijn puberbrein een weinig interessante titel. In mijn eerste voor de wet ‘volwassen’ jaren ging ik dan ook meer voor mezelf denken. “Is er een derde Yakuza? Dan zullen die games toch wel iets goed doen.” sprak ik tot mezelf. De ziel doorborende blik van Kazuma Kiryu op het hoesje van Yakuza 3 betrad mijn brein alsof het probeerde te zeggen “Koop mij! Koop mij!” en zo begon het avontuur.

Instappen bij Yakuza 3 is een aparte ervaring. Het derde deel opent namelijk bij een weeshuis waar we Kiryu aan het werk zien met een hoop kinderen. Dit is die intens ogende man op de voorkant? Wat heeft zich allemaal hier aan vooraf gespeeld? Grappig hoe de aankoop van een budgetgame er toe kan leiden dat je er nog eens twee aankopen bovenop moet doen. Ik ging in de lokale gamestores driftig op zoek naar tweedehands exemplaren van de eerste twee Yakuza-games. Nadat ik de games had kunnen scoren, trok ik de PlayStation 2 Slim onder het stof vandaan, plaatste ik de disc van Yakuza in de console en legde een dik boek boven op de PlayStation 2 Slim om te zorgen dat de klep niet open zou springen tijdens het spelen. Wat een tijden waren het toch.

Van Yakuza 3 met enkel Japans stemmenwerk naar de eerste Yakuza op de PlayStation 2 met een van de meest lachwekkende Engelse dubs die je ooit ter ore zal komen. Ik wist niet wat me overkwam, maar desalniettemin zette ik door en kwam ik tot de kern van de game. Japanse GTA? Ik dacht het niet. Drama, humor, geweld, het zit allemaal in Yakuza. En in Yakuza 2 komen we alleen maar meer te weten over Kiryu. En zo komen we aan bij Yakuza 3 waarin Kiryu zijn stadse verleden en Yakuza-historie achter zich wil laten en samen met zijn pleegdochter Haruka probeert een rustig leven te leiden bij Morning Glory Orphanage, terwijl Kiryu ook de zorg draagt voor een hoop andere weeskinderen. De ‘Dragon of Dojima’, een van de machtigste vechtersbazen die er rond loopt, heeft een hart. Een hart van goud welteverstaan.

Vanaf Yakuza 0 werden de games wat meer mainstream. Mensen begonnen interesse te krijgen in de franchise. En zo ontmoette ik steeds meer mensen die ook bekend waren met de avonturen van Kazuma Kiryu. Er zijn zelfs hele fan groepen ontstaan waarin mensen hun mening over de verschillende games delen, tips geven aan elkaar om bepaalde pittige bossfights te overwinnen en wat memes mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Helaas voor mij blijk ik een slechte smaak te hebben, want deze fans zijn het over het algemeen unaniem met elkaar eens: Yakuza 3 is het slechtste hoofddeel uit de serie. Toegegeven, Yakuza 3 heeft wellicht de minste actie van alle delen, maar het rustige leventje wat Kiryu probeert te leiden, wat plots toch weer overhoop wordt gegooid, doet wel iets met je als mens. Dat Yakuza 3 mij juist geïnteresseerd heeft gemaakt in de serie zegt voor mij iets heel anders: de Yakuza games zijn gewoon zó goed dat het slechtste deel mij al wist over te halen.

De manier hoe Japan op realistische wijze wordt weergegeven en de vele activiteiten die er te doen zijn in ieder deel, geeft de Yakuza-games hun eigen charme. Het is zo’n aparte combinatie van realistische scenario’s en bizarheid wat simpelweg geen enkele andere franchise kan bieden. Ik zeg franchise, maar ik kan beter studio zeggen. De studio achter de Yakuza-games, Ryu Ga Gotoku Studio, heeft namelijk meer wapenfeiten op zijn naam staan. Zo heb je de uitmuntende Judgment-games, een van de meest ondergewaardeerde anime-games ooit met Fist of the North Star: Lost Paradise en recent nog een piraten-game met Yakuza-favoriet Goro Majima in de hoofdrol. Daarnaast heeft deze studio de opdracht gekregen om Virtua Fighter weer tot leven te wekken en ziet hun aankomende titel Stranger Than Heaven er ook erg ambitieus uit.

De moraal van dit verhaal: don’t judge a book by it’s cover. Kazuma Kiryu heeft zo’n speciaal plekje in mijn hart, omdat het mijn ogen heeft geopend voor alle mooie dingen die games ons kunnen bieden. Dat ik de Yakuza-games heb ontdekt, wil niet zeggen dat ik nooit meer een shooter aan raak. Het heeft mijn horizon juist verbreed, waardoor ik nu in vrijwel ieder genre wel iets kan vinden waar ik plezier uit haal. Uit die liefde voor de Yakuza-games ben ik zo ook in aanraking gekomen met andere Japanse franchises zoals Shin Megami Tensei en No More Heroes, maar speel ik net zo lief ook Cyberpunk 2077, Forza Horizon 5 of een goed potje Age of Empires. Nu zijn mijn ogen denk ik wel het meeste gericht op Yakuza Kiwami 3 wat een volledige remake betreft van Yakuza 3. Nu zijn wij natuurlijk wel nieuwsgierig: welke game heeft voor jou een speciaal plekje in jouw hart?