Review: DmC: Devil May Cry Xbox 360

Doordat er tegenwoordig zoveel games uitkomen (waarvan de meeste ook nog eens in de toch al overvolle najaarsperiode) is het gewoonweg onmogelijk om ze allemaal te spelen. Gelukkig heeft iedere gamer vaak zijn of haar voorkeuren voor specifieke genres, waardoor je bepaalde games al bij voorbaat links kunt laten liggen. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: mijn voorkeur gaat normaal gesproken niet uit naar pure fighting games, waarin alles draait om vechten, meppen, slaan en schoppen. Nu kun je een serie als Devil May Cry misschien niet helemaal als een pure vecht game bestempelen, maar toch heb ik nooit echt iets met dat genre gehad. Gelukkig ben ik de slechtste niet en dus heb ik ergens in 2010 om de tafel gezeten met Capcom, de uitgever die verantwoordelijk is voor de Devil May Cry serie. In een lang maar interessant gesprek heb ik toen aangegeven dat het mij wel leuk leek om eens in Devil May Cry te duiken, maar dat ik geen tijd had (daar is dat 'gebrek aan tijd' weer) om alle tot nu toe verschenen titels uit de hele franchise door te spelen. Gelukkig begrepen ze dat bij Capcom en zie hier het resultaat: een heuse reboot van de Devil May Cry serie, speciaal voor mij (en vooruit, ook een beetje voor jullie). Hartelijk bedankt en graag gedaan!

De nieuwe Dante

Het feit dat we te maken hebben met een reboot is door de ontwikkelaars overigens flink serieus genomen. Waar Dante vroeger rondliep met een flinke bos wit haar (zoals we dat zo goed kennen van de helden uit Japanse spellen, denk bijvoorbeeld aan de 'overdreven' haarstijlen uit de Final Fantasy reeks) is hij nu uitgerust met bruine lokken. Ook op andere vlakken heeft zijn uitstraling een make-over gekregen, waaronder een veel jonger gezicht dan voorheen. Dat is natuurlijk ook logisch, aangezien we in deze Devil May Cry te maken hebben met een Dante in zijn tienerjaren. Desondanks is het een flinke stijlbreuk met alle games uit de serie die tot nu toe zijn verschenen en zeker voor de oude rotten die de reeks vanaf het begin hebben gevolgd zal de nieuwe look and feel waarschijnlijk wel even wennen zijn. Maar goed, een oude rot is doorgaans al tevreden wanneer er zich een nieuw deel in zijn favoriete serie aandient. Sterker nog, verandering van spijs doet doorgaans eten...

De twee kanten van Limbo City

De woonruimte van Dante is het altijd gezellige Limbo City. Hoewel, over dat 'altijd gezellig' valt nog te twisten: waar Limbo City in principe een doodnormale plaats is waarin mensen in harmonie met elkaar leven, is de parallelle dimensie van deze stand een stuk minder fijn om in te vertoeven. Deze andere dimensie is bij de inwoners van de stad bekend als limbo en wordt bewoond door demonen uit alle lagen van de hel. Dat is sowieso niet echt een fijn gevoel, maar het wordt allemaal nog een stukje erger als Dante erachter komen dat die demonen het op hem hebben gemunt. Dante komt hier overigens niet zelf achter - en dat is ook niet gek als je nagaat dat hij het grootste gedeelte van zijn nachten slijt in 'n van de vele barretjes van Limbo City. Helder nadenken is er dan vaak niet meer bij. Gelukkig staat na 'n van die zware nachten de mysterieuze Kat op de deur te bonzen om Dante van het naderende onheil op de hoogte te brengen. Om Dante te helpen heeft Kat een bijzondere gave: zij kan zonder moeite zien wat er in de onderwereld limbo gebeurd. Het vervolg laat zich raden: Kat is de aangewezen persoon om Dante in het vervolg van het verhaal te helpen met zijn strijd tegen de demonen. En zeg nou zelf: hulp van een bijzondere dame sla je als man niet gauw af.

Dante's moves

Deze 'rest van het verhaal' staat natuurlijk voornamelijk in het teken van veel slaan, schoppen en af en toe wat schieten - we hebben niet voor niets te maken met een fighting/hack 'n slash game. Voor de màªl'e-aanvallen heb je twee knoppen tot je beschikking, daarnaast is er nog een knop gereserveerd om flink met een arsenaal aan vuurwapens te kunnen knallen. Een op het oog vrij simpele besturing dus, maar met enkele klappen en schoten kom je uiteindelijk niet ver. De gameplay laat zich dan ook pas echt van zijn spectaculaire kant zijn als je al deze verschillende moves in een rap tempo aan elkaar weet te rijgen. Als je die techniek eenmaal goed onder de knie hebt, zie je pas wat de makers van Devil May Cry bedoelen met 'echt' vechten. Dit alles wordt uiteraard ondersteund door mooie animaties en andere visuele effecten; het geheel wordt gecompleteerd door de heerlijke soundtrack. Als je zelf al niet gemotiveerd bent om flinke combo's te maken, dan zorgt de achtergrondmuziek daar wel voor. De stoere Dante is er klaar voor om jouw commando's uit te voeren, dus waar wacht je nog op?

Maar...

Is er dan nog iets waardoor je iets minder enthousiast zou kunnen worden van Devil May Cry? Dat hangt ervan af. Het zou best kunnen dat je als die-hard fan wat teleurgesteld wordt door de vele veranderingen die zijn doorgevoerd om ook potentieel nieuwe gamers aan de serie te binden. Aan de andere kant loont het om daar doorheen te kijken, aangezien de game prima doet waar hij goed in is. Als tweede puntje van kritiek: er had meer gezeten in het achtergrondverhaal van de game. Natuurlijk gaat het bij Devil May Cry in de eerste instantie om de vette hack 'n slash ervaring, maar iets meer diepgang en originaliteit in het nu wat oppervlakkige verhaal was niet verkeerd geweest. Desondanks heeft Capcom in samenwerking met ontwikkelaar Ninja Theory een actiefestijn neergezet waar ze trots op kunnen zijn.