Review: Metroid Dread - Houdt de standaard hoog Nintendo Switch

Sinds de aankondiging van Metroid Dread in juni hebben veel gamers het licht gezien. In een paar maanden tijd zijn er een hoop nieuwe Metroid-fans bijgekomen. Als reactie op het aankomende avontuur van Samus Aran werden de Super Nintendo, Game Boy Advance en andere oude Nintendo-consoles in vele huishoudens weer uit de kast gehaald. Zo ook bij mij. In mijn retrospectief van Super Metroid uit juli beschreef ik hoe mijn Metroid-avontuur begon. Sinds ik dat artikel geschreven heb, heb ik iedere game in de 2D Metroid-serie gespeeld: van de originele Metroid tot Metroid Fusion. Zo begon ik geheel voorbereid aan het vijfde deel in de originele 2D Metroid-serie: Metroid Dread.

Herenigd met een oude bekende

In mijn artikel over Metroid Dread benoemde ik het al: dit vijfde deel in de 2D Metroid-serie is niet zomaar een game. Het is een legende. De kronieken van Metroid Dread begonnen in het jaar dat Ch!pz nog de top van de muzieklijsten aantikte: 2005. De game zou oorspronkelijk uitkomen op de toenmalig recentelijk uitgebrachte Nintendo DS. Echter bleef een officiële aankondiging van Metroid Dread uit, zelfs nadat naar het bestaan van de game verwezen werd in Metroid Prime 3: Corruption. Tot eerder dit jaar leek het alsof het gameplayconcept van Dread diep onder de grond begraven lag. Maar niets was minder waar: Metroid Dread was in ontwikkeling en zou slechts enkele maanden later de winkelschappen verrijken. MercurySteam, het team achter Metroid: Samus Returns, kreeg met Dread wederom de Metroid IP in handen gedrukt. Zij hebben met deze langverwachte titel de eerste 2D Metroid-game in negentien jaar neergezet.

In die negentien jaar is er een hoop veranderd. Tijdens de absentie van de moeder van der Metroidvania's, is het genre geadopteerd door vele indie-ontwikkelaars. Vooral de laatste jaren hebben we een aantal titels gezien die de Metroidvania hebben geperfectioneerd. Heeft de Metroid-serie nog wel bestaansrecht in een wereld met een Hollow Knight en een Ori and the Will of the Wisps? Het korte antwoord: JA! Metroid Dread voelt als een hereniging met een oude bekende. Het is net alsof Samus Aran nooit is weggeweest. Vanaf het moment dat je Metroid Dread opstart, voel je de oude Metroid-magie weer terugkeren. De bekende muziek, personages en natuurlijk de oude, vertrouwde Metroid-gameplay. Je zit er direct weer helemaal in.

Negentien jaar lang gerijpt

Het avontuur in Metroid Dread start met een terugblik op Samus' voorgaande avonturen. In de introductie van de game krijg je een flinke lap tekst in de schoot geworpen. Deze introductie dient om nieuwkomers bekend te maken met de verhaalelementen die ze de afgelopen negentien jaar gemist hebben. Tevens maken we kennis met wat nieuwe gezichten. Helaas is deze intro niet enorm effectief. Spelers krijgen namelijk direct een heel boekwerk te lezen. Het is vreemd dat Nintendo er niet voor heeft gekozen om de introductie wat interessanter te maken, bijvoorbeeld door de toevoeging van gesproken tekst. Dit is voor veteranen van de franchise geen ramp, maar nieuwkomers kunnen wat moeite hebben om het verhaal te volgen. Na deze introductie en een actievol tussenfilmpje beland je diep in de planeet ZDR. Samus is, zoals het een echte Metroidvania betaamt, al haar krachten verloren. Haar doel? Terugkeren naar de oppervlakte van de planeet en snel de biezen pakken. Maar daarvoor moet ze de hele planeet doorkruisen.

Metroid Dread is een typische Metroidvania. Terwijl je je weg baant door de verschillende sectoren van planeet ZDR loop je niet alleen van links naar rechts, maar ook andersom. Voortgang in de game is beslist niet lineair. Regelmatig is er een obstakel dat je tegenhoudt om progressie te boeken. Gelukkig ontvang je gedurende de game alsmaar nieuwe vaardigheden waarmee je alle hoeken en gaten van het landschap kunt verkennen. Met elke nieuwe skill die je ontvangt, gaat er een denkbeeldige wereld voor je open. Zo kun je met de Charge Beam, een geladen schot van je armkanon, deuren openen die eerst ontoegankelijk waren. Met de Flash Shift-vaardigheid kan onze favoriete premiejager in de lucht een langere horizontale afstand afleggen. Deze skill komt ook goed te pas wanneer je oog in oog staat met een vijand. Vijanden uitschakelen in Metroid Dread is een genot. Het vechtsysteem voelt namelijk beter dan ooit. Het is duidelijk dat MercurySteam geleerd heeft van de feedback op Metroid: Samus Returns. De combat is snel, vloeiend en bovenal enorm bevredigend. Dat merk je vooral in de vele baasgevechten in de game. Doodgaan is volledig jouw eigen fout: iedere aanval in de game is te ontwijken. Het feit dat de baasgevechten eerlijk aanvoelen, wordt geholpen door de uitmuntende besturing in de game. Iedere knop heeft een functie. In oudere Metroid-games besteedde je vaak een hoop tijd aan het selecteren van de juiste raketten en bommen. Dat is verleden tijd in Dread. Met een druk op de juiste knoppen heb je binnen een mum van tijd je gewenste vaardigheid te pakken. Voor doorgewinterde Metroid-spelers zoals ondergetekende, is dit ideaal. Maar helaas maakt het de game ontoegankelijk voor mensen die minder vaak games spelen of kampen met een fysieke beperking. Daarbij komt ook kijken dat de moeilijkheidsgraad van de game vrij hoog ligt en er geen makkelijkere modus beschikbaar is. Dat creëert een vrij hoge instapdrempel. Voor veel gamers is dit geen probleem, maar als jij tot één van deze groepen behoort, is het iets om rekening mee te houden.

De beste Metroid-film ooit

Metroid Dread voelt als een bestuurbare film. En dat bedoel ik op de beste manier mogelijk. De game is enorm cinematisch opgezet. Op veel simpele momenten, zoals tijdens het bijvullen van je raketten en het opslaan van de game, zoomt de game in en ontvang je een speciale animatie. Ook bij baasgevechten en verhaalsegmenten kent de game dit soort tussenfilmpjes. Het verhaal in Metroid Dread voert de boventoon in vergelijking met voorgaande Metroid-games. Het cinematische karakter werkt zeer goed voor de Metroid-serie. Vooral in baasgevechten zijn de cinematische elementen een lust voor het oog. Door de baas op het juiste moment te counteren, gaat de game over naar een bestuurbaar tussenfilmpje. Terwijl je de raketknop spamt, zie je hoe Samus op de meest badass manier mogelijk korte metten maakt met de vele toffe antagonisten in de game. Op momenten als deze is het overduidelijk dat Nintendo eindelijk de perfecte Metroid-ontwikkelaar heeft gevonden in de vorm van MercurySteam. Deze studio begrijpt precies hoe Samus en de Metroid-serie werken. Samus is een stoere powervrouw die niet of nauwelijks meer opschrikt van de vele gevaren die ze tegenkomt. MercurySteam begrijpt dit en weet daarmee de beste representatie van onze geliefde premiejager tot nu toe neer te zetten. Toch is er één ding waar zelfs Samus Aran van opschrikt: de angstaanjagende E.M.M.I-robots. Deze agiele gevaartes lijken uit te zijn op Samus' bloed. In speciale gebieden houden de E.M.M.I. de wacht. Samus dient deze gebieden te doorkruisen zonder gepakt te worden. Dat is niet zo makkelijk als het klinkt. De E.M.M.I. zijn razendsnel, snijden je af en zijn altijd net waar jij moet zijn. Na het spelen van deze segmenten, snap je waar het 'Dread'-gedeelte in de Metroid Dread-naam vandaan komt. Gelukkig weet Metroid Dread deze stealthsecties zeer goed te implementeren. Als je het loodje legt, is er altijd een opslagpunt dichtbij. Zo worden deze zones nooit frustrerend. Het filter dat over de graphics van de game wordt gegooid in één van deze segmenten, draagt tevens bij aan het gevoel van pure horror.

Metroid Dread is een prachtige game. De game zet de grafische stijl uit Metroid: Samus Returns voort, maar voegt een containerschip aan details toe. Daardoor blijven we in Metroid Dread achter met een levendige, gevarieerde wereld, vol met grafische pracht. De game ziet er mooier uit dan ik ooit had kunnen dromen. Grafisch gezien is dit vijfde deel in de 2D Metroid-serie een technisch hoogstandje. Regelmatig schiet er een diertje weg, stroomt er een watertje of beweegt er iets in de achtergrond. Vooral op het prachtige scherm van het Nintendo Switch OLED-model komen de omgevingen volledig tot leven. De contrasten tussen de diepzwarte delen van het scherm en de lichte omgevingen zijn adembenemend. Vooral de lavagebieden zijn me bijgebleven als een lust voor het oog. Tijdens het spelen had ik het gevoel dat de game het maximale uit de hardware van de Nintendo Switch haalde. Dat merk je ook aan de framerate. Deze is grotendeels stabiel en haalt de zestig beeldjes per seconde. Dat is een flinke prestatie voor een grafisch intensieve game als dit. Die 60fps is helaas niet volledig stabiel. Op enkele momenten voelde ik de framerate aanzienlijk dalen. Al snel sprong de game echter weer terug naar de 60fps, maar het was toch merkbaar. Dat is echter slechts een tikfoutje op het etiket van deze heerlijke negentien jaar gerijpte Metroid-wijn.