Review: WWE 2K19 PlayStation 4

Absurde geoliede spierbundels met minstens zo absurde outfits, diva’s met indrukwekkende “spierballen” en een hele hoop trashtalk en bravoure; sinds dag en tijd wordt de (show)worstelfederatie WWE in een hele diepe zucht met deze kenmerken genoemd. Het spektakel mag misschien niet overal zo populair zijn als in diens bakermat, maar het is voor 2K genoeg gebleken om er jaarlijks een game aan te wijden. Toch heeft de WWE-franchise de afgelopen jaren behoorlijk te kampen gehad met een imagoprobleem, waar ontwikkelaar Yuke’s dit jaar toch echt vanaf wil zien te komen. Met WWE 2K19 kruipt de serie voorzichtig uit de touwen, maar het is nog niet zo ver dat het een regelrechte Superstar mag worden genoemd.

De weg naar de glorie is in zicht voor Yuke’s

Laten we eerlijk zijn, de WWE-gamereeks staat bij velen niet bepaald te boek als hoog aangeschreven. Sommigen beweren zelfs dat de gloriedagen van de franchise al generaties terug hun glans begonnen te verliezen, en ik zie wel waar die beweringen op gebaseerd zijn. De WWE 2K-games hebben helaas niet altijd de impact gehad die de fans zochten en liepen op veel fronten een beetje achter de feiten aan. De serie kreeg serieus te maken met een imagoprobleem. De gameplay was houterig, niet responsive, frustrerend en wanneer het op grafische pracht aankwam, kwam de game niet eens in de buurt van de standaard in de markt. In 2018 kwam daar nog eens bij dat fans niet erg happig waren op de aanpak van Yuke’s, die met WWE 2K18 meer een simulatie dan een toffe arcade game probeerde neer te zetten. De ontwikkelaar heeft zo goed en zo kwaad als het kan wat gedaan met de feedback en met WWE 2K19 probeert men voorzichtig het imago van zich af te schudden.

Ik zeg bewust voorzichtig, want het gaat met stapjes vooruit. Op zich niet vreemd, natuurlijk. We kunnen van een jaarlijks terugkerende game niet verwachten dat een ontwikkelteam ineens een complete overhaul heeft kunnen toepassen. Dat resulteert in het geval van WWE 2K19 in een veranderd striking systeem, een prima Showcase met Daniel Brian in de spotlight, een MyCareer die interessanter is dan voorheen, de toevoeging van het Mortal Kombat-eske 2K Towers, het Payback-systeem waarmee de verliezende partij zichzelf een tweede kans kan toe eigenen en gameplay die wat minder sluggish is. Vooral het laatste is gedaan met de achterban in gedachten, die een meer arcade-achtige ervaring verkozen boven de langzamere simulatie-pace. Het zijn stuk voor stuk verbeteringen die van WWE 2K19 een plezantere ervaring maken, al bevat ook deze installatie nog steeds enkele bekende frustraties die de jolijt weer flink kunnen drukken.

Het gaat niet altijd even ‘suplex’

Deze frustraties schuilen vooral in de besturing van je Superstar, Diva of je aangemaakte MyCareer-talent, die meer dan eens overgeleverd is aan de genade van de tegenstander. Vooropgesteld, in verhouding tot andere delen in de WWE 2K-reeks verlopen de algemene movement en de animaties een heel stuk soepeler, maar wanneer het op het counteren aankomt, gaat er toch nog het een en ander fout in WWE 2K19. Allereerst dien je over katachtige reflexen te beschikken om een aanval te counteren, gezien het commando (R2 in mijn geval) echt een milliseconde in beeld verschijnt. Druk je te vroeg of te laat, dan heb je de volgende hengst tegen je knuist alweer te pakken. Counteren ervoer ik dus als ‘reversed Russian roulette’, waarbij ik vaker pech had dan geluk en waarbij ik soms mijn controller in mijn parketvloer wilde piledriven. Daarnaast blijf je daarna ook tergend lang roerloos op het canvas liggen, zonder daar ook maar enig invloed op te kunnen uitoefenen of een indicatie van de duur te krijgen. De doorgewinterde WWE-fan zal hier vast en zeker al mee om hebben leren gaan, maar mij ergert het nog tot de max. Dat Yuke’s mij na een genadeloze ‘bitch slap kanonnade’ en een opeenstapeling van destructieve moves nog een extra kans gunt door mij gebruik te laten maken van het nieuwe Payback-systeem is lief aangeboden, maar ik had liever een eerlijkere kans gehad.

Daarnaast is ook gebleken dat de game engine onderhand wel eens aan vervanging toe is. Hoewel WWE 2K19 op vele vlakken best met de tijd mee lijkt te gaan, beginnen de tekenen dat de huidige engine op zijn max zit toch wel duidelijk te worden. Op grafisch gebied is WWE 2K19 dan ook een apart geval. Aan de ene kant maken de diverse Superstars en Diva’s een haarscherpe indruk - met hun ingevette lijven, haren en dikke “pluspunten” - maar vanaf de nek omhoog kunnen we niet in alle gevallen spreken over current-gen visuals. De koppen van vedettes als John Cena, The Rock, The Undertaker en Ooooooooh yeah! Randy ‘Macho Man’ Savage haal ik er nog wel uit, maar bij sommige anderen moet ik toch echt even kijken op welke obscure pasfoto hun character model is gebaseerd. Vooral wanneer je eventjes kijkt naar die andere grote 2K Sports game - NBA 2K - dan kun je niet ontkennen dat WWE 2K op het gebied van gelijkenis nog wel wat stappen kan zetten.

If you smell what Yuke’s is cooking...

Frustrerende controls en dubieuze character models terzijde, wanneer het op content leveren aankomt, mag ik Yuke’s absoluut niet gierig noemen. Sterker nog, WWE 2K19 zit ramvol content om de worstelfans een flinke tijd zoet te houden, zij het met worstelen of creëeren. Ik bedoel, als je jezelf na de MyCareer Mode, de 2K Towers, de Universe Mode, Daniel Brian’s Showcase en de talloze Creation-opties nog verveelt, dan is er echt wat mis met je. Ik moet toegeven dat de een je wat meer zal aanspreken dan de ander, maar wat de hoeveelheid aan modi betreft doet Yuke’s dit jaar goede zaken, om over de waslijst aan matches nog maar te zwijgen. Standaard matches, Hell in a Cell, Money in the Bank… u roept maar. Er is maar weinig WWE-gerelateerd materiaal wat we niet terugvinden in WWE 2K19.

Van de bovengenoemde modi springen de Showcase en MyCareer er wat mij betreft toch wel het meeste bovenuit, al is het maar omdat de carrièremodus eindelijk eens van fatsoenlijke voice acting is voorzien. Hoewel deze bij lange na nog niet in de buurt komt van de MyCareer in die andere 2K Sports game, is ook deze nog best vermakelijk wanneer je door de knulligheden heen kunt kijken. Dat er in de MyCareer enkel plek is voor een Superstar in spé en niet voor een Diva is misschien jammerlijk, maar goed, het zij zo. Buiten dat feit om biedt de modus een makkelijk verteerbaar verhaal van een amateurworstelaar die een hobbelig traject richting de WWE maakt. De Showcase, welke Daniel Brian’s minstens zo hobbelige traject behandelt, biedt ook een hoop lol voor mensen die graag historische matches tot in het grootste detail willen recreëren. Het enige nadeel wat aan deze - soms behoorlijk lang durende - matches kleeft, is dat deze geheel overgedaan mag worden wanneer je faalt in je objective.

The best there is, nog niet the best there will be

Alles bij elkaar genomen kan ik tot de conclusie komen dat WWE 2K19 op de goede weg is. Hoewel de meningen er over zullen verschillen, durf ik te zeggen dat we dit jaar met een editie te maken hebben die misschien wel de beste is van de afgelopen jaren. Het is duidelijk dat Yuke’s echt wel probeert om alle feedback ter harte te nemen, al kan ik me ook behoorlijk goed voorstellen dat niet alles in een jaar op de schop kan. De WWE-reeks heeft dan ook nog een behoorlijke weg te gaan, want ondanks de verbeteringen schort er toch nog wel het een en ander aan WWE 2K19. Het feit dat de animaties weer net iets soepeler gaan is mooi, maar een vergeeflijker counter-systeem had ik fijner gevonden. Ook die engine moet onderhand eens op Marktplaats gezet worden om er een voor in de plaats te nemen die het toelaat om beter lijkende koppen te modellen. Als we dat volgend jaar nou eens even kunnen versieren, dan kan er misschien een (Super)ster bij, maar 'pin' me daar niet op vast.