Mijn backlog is gegroeid tot een ontembaar monsterlijk wezen

Help! Ik zit met een enorm, almaar groter wordend probleem en er lijkt gewoon geen goede oplossing voor te zijn. Het ergste van alles is dat ik dat probleem helemaal zelf heb gecreëerd. Het begon allemaal met het nobele voornemen om games te spelen die ik leuk vond, maar het heeft een duistere kant in mij naar boven gehaald waarvan ik eerder niet eens kon vermoeden dat ik die had. Ik heb blijkbaar last van één van de hoofdzonden uit het christendom: avaritia. In de volksmond toch wel beter bekend als hebzucht. Anders kan ik het ook niet omschrijven. Waarom zou ik anders telkens games kopen waarvan ik op voorhand al vrij zeker weet dat de tijd om ze überhaupt te kunnen spelen non-existent is?

Oké, voordat ik mijzelf helemaal door de mangel ga halen en het boetekleed ga aantrekken is het misschien goed om te benoemen dat niet elk aspect van mijn ellendig lange backlog ook echt mijn eigen schuld is. Immers helpt het ook niet per se mee voor de backlog dat ik werkzaam ben voor deze website en daarbij dus ook te maken heb met reviews die ik al dan niet moet doen. Iedere game die ik voor een review moet spelen wil ik stiekem eigenlijk ook gewoon uitspelen. Zelfs als ik de game niet uit eigen beweging aan mijn collectie toe heb gevoegd. Ik heb mij de afgelopen week bijvoorbeeld veel beziggehouden met het achtereenvolgens spelen van Donkey Kong Bananza en daarna WUCHANG: Fallen Feathers. Beide top games die ik met zeer veel plezier heb gespeeld. En weer twee games die ik dus eigenlijk voor de volle honderd procent wil afronden zodat ik ze van mijn eindeloze lijstje kan wegstrepen. Ja, je leest het goed: eindeloos. Want die constatering mag inmiddels toch wel gemaakt worden. Ik denk dat het tellen van de hoeveelheid games op mijn backlog op zichzelf al meer dan een dagtaak - misschien wel een weektaak - an sich is.

Er zijn een meer dan genoeg redenen aan te wijzen waarom dit allemaal zo ontzettend uit de klauwen is gelopen en ik ga je niet vermoeien met al die redenen, maar ik ga er wel een aantal benoemen. Allereerst ben ik misschien wel het schoolvoorbeeld van een fear of missing out (FOMO)-patiënt. Ik wil graag overal over mee kunnen praten, vooral omdat ik dat gewoon leuk vind. Er zijn weinig onderwerpen waarbij ik niet kan aanhaken als er ergens een gesprek gaande is. Dat probleem reikt overigens zelfs verder dan gamen. Het is echt erg. Zelfs zo erg dat ik mij erop betrap dat ik programma's als B&B Vol Liefde volg. Niet omdat ik het nou zo ontzettend leuk vind, maar zodat ik je wel kan vertellen dat Jean-Paul een enorm oppervlakkig persoon is en dat het eiland Lesbos een nieuwe dimensie heeft gekregen door de lesbo's die zich daar hebben gevestigd en nu de ware liefde proberen te zoeken in een achterhaald datingprogramma waarbij de verkoop van een bed en breakfast meer prioriteit lijkt te hebben dan het vinden van de ware jakob of jakobien. Enfin, ik dwaal een beetje af zoals je merkt.

Een andere vervelende eigenschap die absoluut niet helpt bij het inkrimpen van mijn backlog is dat ik ook nog eens een completionist ben. Jup, ik ga enorm lekker op het honderd procent voltooien van een project. Of dat nu een game is of iets anders maakt niet uit, het moet gewoon volledig worden voltooid. Als je je bedenkt dat de Electronic Arts, Ubisofts en Activisions van deze wereld het op hun beurt dan weer heel leuk vinden om je talloze uren in hun game rond te laten dolen zodat je een nieuw hoedje op kunt zetten, dan begrijp je wel dat ik al een hoop tijd had kunnen besparen als ik niet zo'n completion junkie was. Maar ja, het is nu eenmaal de aard van het beestje he. In de tijd dat ik al die viewpoints in de zoveelste matige Assassin's Creed-game heb gevonden had ik misschien al een game of drie van mijn backlog kunnen halen. Alleen ik ben nu eenmaal zo, dus dat is er ook niet zomaar uit te krijgen. Ik heb heus weleens geprobeerd om genoegen te nemen met alleen het uitspelen van het verhaal, maar die grote holle leegte die dat achterlaat zorgt ervoor dat ik niet anders kan dan uiteindelijk toch weer toegeven aan die drang en de honderd procent halen.

Een ander groot onderdeel van mijn probleem is dat ik wel koopziek lijk te zijn. Er hoeft maar een melding vanuit Steam, de Microsoft Store, de PlayStation Store of de Nintendo eShop te komen - of iedere andere willekeurige digitale winkel waar je games kunt scoren - en ik heb al op die bestelknop geklikt. Inmiddels is Bestel Mar van Rowwen Hèze verworden tot mijn lijflied. Het is gewoon echt niet normaal meer. Het verbaast mij dat ik nog geen prijs in ontvangst heb mogen nemen omdat ik de hoofdsponsor van al die bedrijven ben. Het maakt daarbij overigens niet eens zoveel uit hoeveel korting er op een game wordt gegeven. Het voelt altijd als een once in a lifetime oppertunity die ik vanzelfsprekend niet aan mij voorbij kan laten gaan. Want zeg nou zelf, hoe groot is nou de kans dat die deal (of een betere) de volgende sale weer voorbij komt. In de realiteit zal dat percentage omennabij de door mij zo begeerde honderd procent liggen, maar mijn brein zegt toch echt elke keer van niet. En waarom zou mijn brein in vredesnaam tegen mij liegen? Dat doet hij toch niet? Daar is absoluut geen reden toe.

Het biedt mij enige troost dat ik weet dat ik niet de enige ben. Voormalig collega Peter Scheffer sprak al in zijn column van een jaar of zes geleden over zijn Backlog Blues, waarin hij aangaf dat hij ook al een collectie aan games bijeen gesprokkeld had die hij in zijn leven nooit meer zou kunnen wegwerken. Ik ben dus niet alleen. Maar in die nabijheid van eensgezinden voelt het ergens alsnog wel een beetje eenzaam. Mijn backlog is van mij en mij alleen. En zo strompel ik voort, achtervolgd door een digitaal monster dat ik zelf steeds maar blijf voeden met elke Steam Sale, elke limited edition en elke impuls-aankoop van een game die ik waarschijnlijk nooit ga spelen. Mijn backlog is geen verzameling games meer. Het is een levenspartner. Een veeleisende, aandachtvragende en onuitstaanbare metgezel waarvan ik op voorhand niet heb kunnen vermoeden dat het zo uit de hand zou lopen. Maar voordat je dat door hebt zit je er al midden in en is er geen weg meer terug. Misschien moet ik mij er daarom maar bij neerleggen. Sommige mensen adopteren een hond, ik heb talloze onvoltooide games. Ook leuk.