Opinion: Hoe het oneindige dilemma van Blizzard haar de das omdoet

Oh mijn geliefde Blizzard Entertainment, wat had ik toch graag gewild dat mijn eerste opiniestuk over jou een meer hoopvolle insteek zou hebben. Hoewel mijn liefde voor jou en jouw games nooit volledig zal verdwijnen, zie ik wel een trend die mij zorgen baart. Zorgen over jouw toekomst en over de relatie die wij al meer dan vijftien jaar samen hebben. Als een trouwe partner ben ik altijd loyaal geweest aan jou en de prachtige games die uit jouw harde werk zijn ontstaan. Want ongeacht de hoeveelheid aan andere fijne games die ik door de jaren heen heb leren te waarderen, keer ik altijd weer terug naar jouw creaties. Het doet me dan ook pijn om te zien dat jouw oneindige dilemma je uiteindelijk de das om zal doen.

Nostalgie, Blizzard's sterkste wapen

Blizzard Entertainment bestaat dit jaar dertig jaar. In die dertig jaar heeft Blizzard een indrukwekkend portfolio opgebouwd dat bestaat uit verschillende franchises in verschillende genres die stuk voor stuk van onschatbare waarde zijn voor de geschiedenis van de game-industrie. Een lange tijd veranderde alles wat Blizzard aanraakte in goud en de studio wist dan ook een ontzettend trouwe en hechte fanbase op te bouwen. Elk jaar neem ik vrij van het werk om BlizzCon te kunnen kijken en elk jaar weer krijg ik kippenvel wanneer ik de verhalen van de community zie tijdens de openingsceremonie. De meeste fans van Blizzard spelen haar games al meer dan tien jaar. Ze zijn ermee opgegroeid, hebben er nieuwe vrienden door gemaakt en hebben altijd iets gehad om naar terug te keren. Blizzard is namelijk altijd erg goed geweest in het blijven onderhouden van haar games om haar oude trouwe fans tevreden te houden.

Deze bijzonder sterke drang om de Blizzard-games veteranen tevreden te houden, heeft de studio een lange tijd op de been gehouden. Lang leek het erop alsof Blizzard niets verkeerds kon doen en voor altijd aan de top zou blijven staan. Helaas bleek niets minder waar te zijn. Toen in 2018 Diablo Immortal werd aangekondigd voor mobiele apparaten werd op pijnlijke wijze duidelijk dat de oude trouwe fans van Blizzard-games niet gediend waren van de manier waarop Blizzard met een geliefde franchise omging. De studio die bekend stond om haar hoge kwaliteit pc-games besloot ineens een franchise die al meer dan twintig jaar bestaat naar de mobiel te brengen, een platform waar door veel gamers nog altijd op neer wordt gekeken. Aan de andere kant konden we tijdens dezelfde conventie ook de aankondiging van Warcraft III: Reforged zien. Van deze aankondiging ging het publiek op een geheel andere manier uit zijn plaat. Hoewel Warcraft III: Reforged geen hoge ogen gooide, realiseerde Blizzard zich wel dat nostalgie haar sterkste wapen is. De oude fans willen de games zien waar ze jaren geleden verliefd op waren geworden en dat is waar de kracht van Blizzard ligt. Het is dan ook geen grote verrassing dat tijdens BlizzConline dit jaar The Burning Crusade is aangekondigd voor WoW: Classic, Hearthstone terug naar haar roots gaat en Diablo II een remaster krijgt. Dit zijn prachtige vooruitzichten voor de oude rotten die al jaren dezelfde Blizzard-games spelen, maar de vraag is hoe ver nostalgie alleen Blizzard nog kan brengen?

Nieuwe spelers vs veteranen, een onmogelijke strijd

Daar waar de oude Blizzard-games en diens trouwe fans enerzijds de grootste kracht van de studio zijn, zorgt dit ook voor een interne tweestrijd binnen de studio. Blizzard Entertainment heet namelijk al een tijdje Activision Blizzard en we weten allemaal dat de twee bedrijven er andere ideologieën op nahouden wat betreft games en de game-industrie. Activision heeft er al geruime tijd een flinke vinger in de pap en door de jaren heen sijpelt diens invloed dan ook steeds meer door de games en keuzes van Blizzard heen. Zo heb ik namelijk een sterk vermoeden dat de keuze om Diablo Immortal op mobiele apparaten uit te brengen niet volledig door Blizzard zelf is gemaakt. Ik kan het Activision natuurlijk niet geheel kwalijk nemen. Er moet immers geld in het laatje worden gebracht en om dat effectief te kunnen doen, moet je slim inspelen op de markt.

Die aanpak is ook goed terug te zien bij World of Warcraft. De game die jarenlang immens populair was en de game-industrie vijftien jaar geleden op zijn kop zette, is namelijk niet meer wat het was geweest. Door de jaren heen is de game, ondanks de vele uitbreidingen en updates, een groot deel van haar spelersbasis verloren. Daar waar Blizzard normaal zo goed is in het tevreden houden van haar trouwe fans, besloot ze het een aantal jaren geleden over een compleet andere boeg te gooien. Met de laatste paar uitbreidingen heeft Blizzard de core van World of Warcraft zodanig veranderd, dat veel veteranen ook geen reden meer zien om de game te willen spelen. De quality of life-updates van de game richten zich meer en meer op het aantrekken van nieuwe spelers dan het terughalen van oude spelers. Met deze veranderingen wist Blizzard effectief de geschiedenis van World of Warcraft uit om er een meer casual ervaring voor de nieuwe spelers van te maken. Hoewel de veteranen zich kunnen vermaken met World of Warcraft: Classic, blijft de vraag hoe Blizzard twee compleet verschillende groepen spelers tevreden kan houden. Met elke nieuwe update aan de retail-versie lijkt WoW steeds minder interessant te worden voor veteranen, terwijl Classic aan de andere kant door haar gameplay features nauwelijks nieuwe spelers aan zal trekken. Nu heeft Blizzard de eerste uitbreiding voor Classic aangekondigd, maar wat gebeurt er daarna? Blijft Blizzard de bestaande uitbreidingen naar Classic brengen, zodat Classic onvermijdelijk hetzelfde lot zal ondergaan als retail, of houdt het verhaal over een paar jaar op wanneer iedereen de endgame content kapot gegrind heeft en stoppen de WoW-veteranen er voorgoed mee? Blizzard staat hier voor een lastige keuze, want beide spelersgroepen tevreden houden, lijkt een onmogelijke taak.

Oude liefde roest niet

Het ziet er dus naar uit dat Blizzard voor een flink dilemma staat waar zij zeer zorgvuldig mee om dient te gaan. Enerzijds is er die grote groep oude trouwe fans die maar wat graag Blizzard-games blijven spelen, maar die niet gediend zijn van grote veranderingen aan de games waar zij zo veel van houden. Anderzijds trekt Blizzard met de nieuwste World of Warcraft-uitbreidingen en games als Overwatch en Overwatch 2 weer een hele nieuwe groep spelers aan waarvan het nog maar de vraag is hoe lang zij zullen blijven hangen en hoe ze tevreden te houden zijn. Wanneer Blizzard hier niet de juiste keuzes in kan maken, Activision steeds meer invloed gaat krijgen en het bedrijf steeds meer de touch met haar spelersbasis verliest, dan voorspel ik dat de studio en haar games geen lang leven zijn beschoren.

Dit dilemma brengt in mijzelf eveneens een tweestrijd naar boven. Ik ben zelf namelijk ook zo'n Blizzard-games veteraan die enerzijds niets liever wil dan de games waar ik jaren geleden verliefd op ben geworden, te blijven spelen op de manier zoals ik ze ken. Anderzijds zou ik het ontzettend zonde vinden als de spelersbasis van deze games maar blijft krimpen omdat Blizzard geen nieuwe spelers weet aan te trekken en juist te veel op die oude spelersbasis blijft mikken. Het lijkt bijna alsof de ene uitdaging niet zonder de andere kan bestaan. Misschien helpt het als de oude spelers wat meer open zouden staan voor vernieuwing en zich zouden realiseren dat zij niet het alleenrecht hebben op de aandacht en liefde van Blizzard. Wellicht zou het ook helpen als Blizzard nieuwe games zou maken. Compleet nieuwe games voor de nieuwe spelers en nieuwe delen in oude franchises voor de oude spelers. De remasters van klassiekers zijn leuk voor de fans, maar daar zie ik persoonlijk geen toekomst in. Zelf merk ik dat ik elk jaar steeds minder enthousiast word van de aankondigingen die ik tijdens BlizzCon zie. Wellicht word ik ouder en verlies ik steeds meer mijn vermogen om kinderlijk en onvoorwaardelijk enthousiast te zijn. Wellicht kan ik door mijn werkzaamheden bij Gameliner niet meer onbezonnen genieten van nieuwe aankondigingen zonder er altijd met een kritische blik naar te kijken. Wat de achterliggende reden ook is, ik merk wel dat ik hoe dan ook altijd terug ga naar Blizzard en haar prachtige games. Ikzelf zal dus in ieder geval mijn geliefde Blizzard-games blijven spelen tot de dag dat ik de pijp uit ga, of wanneer Blizzard stopt met het maken van games, wat er dan ook als eerste zal gebeuren. Oude liefde roest namelijk niet. Het doet alleen af en toe een beetje pijn.