Greedfall 2: The Dying World Early Access review - Wat is er aan de hand?

De ontwikkelaar Spiders kwam in 2019 met de game Greedfall. Een RPG die mij erg deed denken aan het vroegere werk van BioWare. Tijdens het spelen merkte je overduidelijk dat het geen Triple A-titel was en dat het nog veel beter had gekund. Dat neemt niet weg dat Spiders veel potentie had als studio en mogelijk het stokje van BioWare had kunnen overnemen. We weten allemaal dat BioWare in lastig vaarwater zit en Spiders lijkt de vergelijking nogal letterlijk te nemen. Alle potentie en hoop die richting Greedfall 2:The Dying World aanwezig waren, zijn namelijk compleet verdwenen. In plaats daarvan stapelen foute beslissingen zich op en vraag ik me af wat er aan de hand is bij Spiders. Waarom breng je een game uit die nog niet eens klaar is voor Early Access?

Niet alles gaat volgens het plan

Greedfall 2 speelt zich drie jaar voor de gebeurtenissen uit het eerste deel af. Hierdoor is de game losstaand te spelen en krijgen we een andere kijk op de wereld te zien. We zijn nu geen kolonist die onderdeel is van de Merchant Congregation, want je speelt als Vriden Gerr die is opgegroeid op het eiland Teer Fradee. Ze behoort tot de inboorlingen en moet een inwijding ondergaan om een sage te worden. Ze doet dit samen met Nilan en de beschermer Sheda. Het eiland is ondertussen al gedeeltelijk gekoloniseerd, waardoor buitenstaanders bezig zijn met het verpesten van de natuur. Aan jou de taak om te achterhalen wat er precies aan de hand is, zodat je een oplossing kunt bedenken. Je begint je avontuur direct met twee compagnons die amper een persoonlijkheid hebben. Vooral Nilan heeft ontzettend veel commentaar, omdat hij een hekel heeft aan de buitenstaanders. Het eiland functioneert voornamelijk als een tutorial en daardoor zul je veel rond moeten rennen. Het verhaal komt daardoor niet alleen traag op gang, maar mist ook de nodige diepgang.

De dialogen zijn niet van hoog niveau en de antwoorden waaruit je telkens kunt kiezen maken het niet veel beter. Je krijgt namelijk twee opties per keer. Het nadeel hiervan is dat het vaak gericht is op de vaardigheden die je personage heeft, waardoor je diplomatieke poging kan mislukken. Daarnaast geven de keuzes niet duidelijk weer hoe het uit de mond van je personage komt. De kans dat je iemand beledigt, is dus aanwezig. Naast het verhaal maakt ook de voice acting het lastig om echt een connectie te voelen. De inboorlingen spreken hun eigen taal en spreken erg traag. Hierdoor is het lastig om de emoties te herkennen en wordt het eentonig. De voice acting is in het Engels wat beter, maar aangezien er bijna geen gezichtsanimaties zijn, blijven de gesprekken en cutscenes van laag niveau. De Shining Scales hebben al een tijdje geen Sages gehad, waardoor het ritueel een speciaal moment is. Voor hen dan, want de cutscene ziet er houterig en ondermaats uit. Lang kan je personage niet genieten van de nieuwe status, want vlak daarna word je aangevallen en ontvoerd. Na een zeer lange zeereis kom je terecht in de stad Olima en dan begint Greedfall 2: The Dying World pas echt. Ik had op dat moment al totaal geen drang meer om door te spelen. Je hebt dan echter nog wel een aantal uren te gaan.

De problemen rondom de game blijven zich namelijk opstapelen, waardoor het veel irritatie opwekt. Dit heeft ten eerste al te maken met de personalisatie. Aan het begin van de game mag je wel je personage samenstellen, zodat er een gevoel van verbondenheid kan ontstaan. In theorie dan, want de character creation kun je amper een character creation noemen. Het is een leeg omhulsel van een systeem waar ze nog geen tijd voor hebben gehad. Na het uitkiezen van je geslacht, huidskleur en haarkleur ben je verplicht om een bestaand uiterlijk aan te klikken. Het aanpassen van je personage zit er dus niet bepaald in. Voor de gameplay kun je tijdens het spelen wel je vaardigheden en attributen bepalen. Deze zijn alle twee gebonden aan het gevechtssysteem en worden bepaald door de vechtstijl die je hanteert. De talenten zijn gericht op de dialogen en de manieren waarop je een quest kunt voltooien. Denk dan aan diplomatie, maar ook het maken van je eigen potions of het volgen van de sporen van een dier. Ook hier miste ik de echte diepgang en impact die wel in Greedfall aanwezig waren. Dat is niet per se erg, maar het beperkt ook de vrijheid aan keuzes. Het lijkt er nu op dat we een vooraf opgezet pad en verhaal volgen in plaats van dat mijn acties ertoe doen.

Er is nog meer aan de hand

Wat Greedfall 2 in ieder geval goed doet, zijn de prachtige omgevingen die we mogen verkennen. De wereld zit er weer goed uit en we mogen nu andere gebieden bewonderen. Dat gezegd hebbende heeft de game veel moeite om alles fatsoenlijk in te laden en is de fps erg laag. Voeg daar nog de houterige animaties van het lopen bij en het plezier van het verkennen is alweer vervlogen. Veel bijzonderheden ga je toch niet tegenkomen, want je kunt alleen wat materialen verzamelen en in de nederzettingen zitten kistjes verstopt. Je bent dus grotendeels bezig met de main quest en enkele sidequests per gebied. Ondanks dat ik de quests niet interessant vond, is het systeem wel goed. Je wordt namelijk niet bij de hand genomen, waardoor je zelf op onderzoek uit moet. Het wekte bij mij wel irritatie op, want fast-travelen was voor mij niet mogelijk. Op een gegeven moment was ik klaar met het heen-en-weer rennen. Aangezien het eiland niet volledig bewoond is, lopen er verschillende beesten rond. Deze zijn niet altijd vriendelijk, waardoor je er langs moet sluipen of ze moet vermoorden. Dit laatste brengt ons naar het verschrikkelijke gevechtssysteem. Spiders heeft zich laten inspireren door Dragon Age: Origins, maar heeft het voor elkaar gekregen om alle positieve punten niet te implementeren.

Tijdens het vechten kun je je personage vrij besturen, maar als je abilities wilt inzetten ben je gebonden aan de zes Action Points. Het is niet alleen vreemd om een typisch turn-based combat systeem toe te voegen, het werk ook totaal niet. De Action Points ben je zo kwijt en dan kun je alleen nog automatische aanvallen uitvoeren. De personages doen dit ook nog eens met houterige animaties, waardoor het vechten onhandig, traag en saai is. Om een beter overzicht te creëren kun je tijdens het vechten de game op pauze zetten. Op deze manier kun je rustig aangeven wat jouw personage en de compagnons moeten doen. Dankzij de camerahoeken is dit ook niet altijd even prettig, maar het creëert wel de nodige rust. De ontwikkelaars zijn niet van plan om dit gevechtssysteem tijdens de Early Access te veranderen, maar beloven wel om het sneller en soepeler te laten werken. Dat gaat nog een hele klus worden, want de basis mist en de compangons hebben veel sturing nodig. Ondanks dat ik Greedfall 2 met alle liefde wil aanraden is het met alle problemen simpelweg niet mogelijk. Het is ontzettend zonde dat een franchise met zoveel potentie, nu al een schim van zichzelf is geworden. De Early Access gaat veel vragen van de ontwikkelaars en ik hoop dat ik met de 1.0 release kan zeggen dat Greedfall 2 gewoon een ruige start had.