Review: Final Fantasy XIII-2 PlayStation 3

Final Fantasy XIII, die is pas geleden toch al uitgekomen? Ja, dat klopt, maar we hebben het hier over zijn pasgeboren broertje, Final Fantasy XIII-2. Is de zoveelste spin-off in de Final Fantasy familie een bezoekje aan Valhalla, of is het meer als mosterd na de maaltijd? Je leest het in deze review!

Spitter, spetter, spatter

Het eerste wat je opvalt aan Final Fantasy XIII-2 is dat de cut-scenes, net als bij zijn voorganger, er verbluffend uit zien. De graphics zijn strakker dan de lichamen van het vrouwelijk schoon dat er rondloopt in Valhalla en Cocoon. Het tweede dat je op zal vallen is dat Final Fantasy nog steeds Japan uitademt. Men neme de standaardformule van een stoere baas, 'n of meerdere prettig uitziende vrouwen en een vervelend personage dat zogenaamd de vrolijke noot in de serie moet stoppen en voilà ! Je hebt zojuist de cast voor een nieuwe JRPG bij elkaar gesteld! Ook Final Fantasy XIII-2 houdt zich vast aan dit principe, en geeft ieder personage de raarste kapsels die je maar kunt bedenken (die op magische wijze na ieder gevecht nog perfect in model zitten) en maakt chaotische cut-scènes waarbij de onoplettende speler al gauw de draad kwijt raakt. Bij het spelen van Final Fantasy XIII-2 is het een must om het verhaal van het origineel ergens op te zoeken, mocht je deze nog niet kennen, want anders zal je de cut-scènes beter kunnen overslaan, waardoor je een van de beste elementen van deze RPG niet kunt waarderen.

Vliegen op de automatische piloot

Ok', het verhaal volgen is een deel van de ervaring, maar het beste aan een Final Fantasy-game zijn toch wel de epische gevechten. De awesome-factor is zeer zeker aanwezig, wat meteen uit het eerste gevecht blijkt. Al rijdend op Odin, het paard van Lightning, neem je het op tegen een reusachtige Bahamuth. Helaas blijft die factor beperkt tot de omvang van de vijanden, want verder is er weinig speciaals aan deze gevechten. Om het de speler extra makkelijk te maken heeft Square Enix zelfs een auto-battle functie voor je toegevoegd, die je zelfs healt op momenten dat je dat nodig hebt. Tot overmaat van een ramp is er zelfs een makkelijkere moeilijkheidsgraad ingebouwd, wat het wel heel moeilijk maakt voor de die-hard RPG gamers om deze game serieus te nemen. Voor Final Fantasy-fans die het vechtsysteem in XIII al niks vonden, blijf hier alsjeblieft vandaan. Tegenover de tactische gevechten uit eerdere delen stelt deze alleen maar op actie beluste vertoning niks voor, en zul je je plezier voornamelijk moeten halen uit het toffe design van vijanden.

Na bliksem komt Serah

Het hoofdpersonage van Final Fantasy XIII was erg goed gemaakt. Als een soort van vrouwelijke Cloud Stryfe marcheerde je samen met Lightning door iedere oorlog heen. Deze dappere strijder zien we echter in het begin van de game verdwijnen, en het is aan haar zus, Serah, om haar terug te vinden. Serah is minder krachtig in uitstraling dan zuslief, maar weet zich evengoed wel te verdedigen tegen vijanden. Ze heeft zo haar mindere momenten, maar gelukkig zien we haar niet irritant rondhuppelen als een zeker ander rondborstig personage van de voorganger van deze game (*kuch* Vanille *kuch*). De slechterik in Final Fantasy XIII-2 is dan wel weer op en top kwaadaardig, en deed me zelfs een beetje denken aan oppereindbaas Sephiroth. Caius, de naam die hij draagt, weet je met zijn dialogen het bloed onder je nagels vandaan te halen, en zul je het liefst meteen een zwaard in zijn hart steken. Het personage dat voor mij weggelaten mocht worden is de Moogle die als beschermengel van Serah dient. Naast zijn achterlijke uiterlijk weet dit kreng bij iedere vorm van interactie zeurend of huilend te piepen, en probeert hij met 'malle streken' een vrolijke noot aan het verhaal toe te voegen. Nee, gewoon nee.