Review: Call of Duty: Vanguard PlayStation 5

De Call of Duty-serie heeft inmiddels al een behoorlijk aantal aan lekker shooters voortgebracht en - eerlijk is eerlijk - ook een aantal minder goede. Sinds Call of Duty: Vanguard afgelopen augstus werd onthuld, kijkt menig CoD-liefhebber al uit naar de maand november. Op het moment van schrijven wordt ook de nieuwste Call of Duty weer massaal gespeeld, maar is het de moeite waard om Vanguard op te pakken? Ik ben in de verschillende modi gedoken om het antwoord op die vraag te kunnen geven.

Cramp-pain

Van alles wat er te doen valt in een Call of Duty-game, is de singleplayer campaign veelal het minst interessant. Dit komt omdat deze modus het ondergeschoven kindje is, het zwarte schaap in de familie. Het is niet zo dat er nooit een goede campaign wordt gemaakt, maar het gebrek aan een goede verhaalmodus is eerder regel dan uitzondering. In Call of Duty: Vanguard is dat helaas niet anders. De eerste beelden van de Call of Duty: Vanguard campaign kregen we tijdens gamescom voorgeschoteld. Dat zag er in grote lijnen allemaal best aardig uit, maar het eindresultaat valt toch tegen. En dat is voor iemand als ik - die een Call of Duty-game ook graag koopt voor de singleplayer - erg jammer.

Niet in de laatste plaats omdat Sledgehammer Games weinig moeite gestoken lijkt te hebben in het verhaal van de campaign. Dat is onder meer te zien in de grafische prestaties, die soms echt ondermaats zijn. Er is veel focus gelegd op de cinematische cutscenes en dat heeft zijn weerslag op de kwaliteit van het verhaal dat verteld wordt. Ondanks dat er best wat interessante momentjes tussen zitten, bestaat de campaign vooral uit oppervlakkigheid en weinig interessante levels. Je speelt het verhaal vanuit een team dat een geheime operatie waarbij je belangrijke documenten moet zien te stelen van de Duitsers. Zoals je van een Call of Duty campaign mag verwachten zit er veel spektakel in, maar dat verdoezeld niet dat het verder gewoon niet zo heel goed in elkaar steekt. Bovendien ben je met slechts een uurtje of vier á vijf aan content, ook binnen no-time door de campaign heen.

Zombies is de grootste tegenvaller

In tegenstelling tot de meeste Call of Duty-spelers, zit het meeste van mijn tijd bij een Call of Duty-game vaak in de Zombie-modus. Niet in de laatste plaats door de maps, die naar gelang je verder komt steeds groter en interessanter worden. Ook de easter eggs zijn altijd leuk en uitdagend om te doen. Toch werkt het dit keer allemaal even anders dan anders. Voor de zombie-modus reis je af naar Stalingrad, waar je het moet opnemen tegen de ondoden. Je hebt meer mogelijkheden om je wapens te upgraden, maar werkt nu middels een soort hub. Vanuit hier kun je portals nemen naar andere locaties. Op deze locaties dien je missies te voltooien, waarna je weer terugkeert naar de hub waar je je weer kunt voorbereiden op de volgende missie.

Het is leuk dat Treyarch - de bedenkers van de Zombie-modus, die voor deze game zijn ingeschakeld om de Zombie-modus vorm te geven - probeert om op frisse wijze de populaire Zombie-modus een nieuw elan te geven, maar het resulteert niet in het gewenste effect. Als fan van de Zombie-modus was ik veel sneller op deze modus uitgekeken dan anders. De beloofde aanvullende content voor deze modus kan mij dan ook niet snel genoeg komen. Zoals de modus nu is heeft het namelijk ontzettend weinig om het lijf. Je hebt te maken met zombies in drie verschillende varianten. Bent binnen tien rondes klaar en je hebt totaal niet het gevoel van progressie doordat je voornamelijk wat losse missies aan het doen bent die ook veel op elkaar lijken.

Multiplayer saves the day

Met een niet al te beste singleplayer en een karige Zombie-modus, is alle hoop gericht op de multiplayer van Call of Duty en ik ben blij om te zeggen dat de multiplayer voorkomt dat ik de game een onvoldoende moet geven. Dit is namelijk van de drie verschillende modi, de enige die wel goed in elkaar steekt. Nu is er in dit opzicht ook relatief weinig veranderd ten opzichte van andere Call of Duty-games. Veel van de reeds bekende modi zitten er in, met enkele toevoegingen. De maps - die we ook veelal kennen vanuit de campaign - werken in de multiplayer een stuk beter dan dat ze in de singleplayer deden. Er zit een aardige balans in de maps, waarbij er veel maps tussen zitten voor de korteafstandsgevechten en een aantal waar je beter met een sniper uit de voeten kunt. In veel maps ligt de pacing lekker hoog, wat natuurlijk kenmerkend is voor de Call of Duty-serie.

Er zit wel wat vernieuwing in de multiplayer. Zo zijn de operators in Call of Duty: Vanguard terug, maar naast een andere skin voegen ze ook daadwerkelijk iets toe, zij het in kleine mate. Iedere operator heeft namelijk een unieke eigenschap en een favoriet wapen. Als je met het favoriete wapen speelt, ontvang je meer ervaringspunten zodat je sneller kunt levelen. Een nieuwe en leuke gamemodus is Champion Hill. Hierin speel je met een stuk of acht teams van twee mensen. Je speelt iedere ronde regen een ander team en begint met twaalf levens. Zodra je levens op zijn, lig je eruit. Het is dus de kunst om het samen met je teamgenoot zo lang mogelijk vol te houden en daarnaast ook zoveel mogelijk kills te maken. Het is een leuke en frisse toevoeging aan wat we al kennen van de multiplayer.