Opinion: Blue Monday: Waar werd ik in 2023 danig depri van?

-

Je hebt van die dagen waarop je gewoon even in een hoekje wilt zitten en wilt huilen. Waarom? Gewoon, omdat het allemaal eventjes niet zo mee zit en alles super-deprimerend is. Een Britse psycholoog genaamd Cliff Arnall besloot er in 2005 zelfs een hele dag aan te wijden: Blue Monday. Gezien het vandaag Blue Monday is en ik verder toch niets anders te doen heb, neem ik je even mee terug naar 2023, een jaar waarin genoeg digitale shitzooi onze kant op kwam, welke menig gamer hun favoriete huilhoekje liet opzoeken.

Want laten we eerlijk zijn, we kunnen wel allemaal doen alsof 2023 een ge-wel-dig gamejaar was waarin we wederom werden overspoeld met kneiterdikke games, maar stiekem weten we allemaal dat we vorig jaar ook een enorme bak stront te verwerken hebben gehad. Tuurlijk, Baldur's Gate 3 was epic en ook Spider-Man 2 en Dave the Diver(!) hebben hun sterren meer dan verdiend, maar daar staat ook tegenover dat we minstens zo veel reviews hebben moeten verwerken waar wij op de redactie - en dus ook ik - helemaal hepri-de-depri van werden.

depriminder

Not so precious

Laat ik maar aftrappen met de meest voor de hand liggende tegenvaller van het jaar: Lord of the Rings: Gollum. Vooropgesteld, aan het zelfvertrouwen van de Duitse uitgever Daedalic lag het absoluut niet. Ik kan me nog levendig voor de geest halen hoe een enthousiaste vertegenwoordiger via een Discord meeting meerdere lanzen brak voor een game die op voorhand al keihard werd afgefakkeld door media en de LotR-fans. Wat we zagen - en uiteindelijk ook even mochten spelen - was een early build en alle bugs en glitches, die werden 'as we speak' uit de game gepoetst.

Holle frasen bleken dat te zijn. Niet heel veel later dropte de volledige versie op de digitale kokosmat van Gameliner en het enige wat ik er goed aan vond was de uninstall-optie, bij wijze van spreken. Tamme gameplay, halfbakken mechanics, en aan Gollums uiterlijk en stemgeluid kon ik echt niet wennen. De rest is geschiedenis. Daedalic kwam achteraf nog met een excuusbrief aanzetten - welke naar verluidt door ChatGPT is opgesteld - maar de schade was al geleden. Het betekende ook gelijk de teloorgang van Daedalics ontwikkelambities gezien het diens ontwikkeltak opdoekte.

lotrgollum

Schijnheilige middelmatigheid

Kijk, horrorgames verschijnen tegenwoordig in een rap tempo. Iedereen die een beetje ervaring heeft opgedaan met Unity of de Unreal Engine en die wat centen te makken heeft voor wat standaard assets in de shop, begint kennelijk diens ontwikkelcarrière met het maken van een horror walking sim. Browse maar eens door Steam en je wordt overspoeld met cheapo horrortitels waarvan het overgrote deel al 'ondermaatse meuk' uitstraalt, waarvan je dus al weet dat je ze beter kan overslaan, tenzij je van pulp houdt. Unholy van Duality Games hoorde aanvankelijk niet in die groep.

Aanvankelijk, want intussen heeft een groot deel van de Steam-gebruikers al door de indrukwekkende graphics heen kunnen prikken. De gameplay is nou niet echt je van het en toen AI werd uitgedeeld stond Duality games of niet op te letten, of niet eens in de rij. Het enige wat Unholy nog een beetje heiligde was het hele emotie-kristallen gedoe welke verschillende soorten emotionele ammo vormden, maar alles bij elkaar genomen was het niet echt een hemelse spelervaring.

Unholy review1

Buitengewoon ziel-ig

Om maar in het horrorhoekje te blijven, Stray Souls van Jukai Studio voelde zo ontiegelijk slecht aan dat ik niet eens trek had in het reviewexemplaar. Terwijl de halve wereld hoopte dat de door Versus Evil uitgegeven third-person horror game een Silent Hill-achtige ervaring ging worden, wist het dat alleen te bereiken door totaal de mist in te gaan. Om tot die conclusie te komen had ik niet eens een reviewcopy nodig. De demo gaf me al meer dan genoeg ammo om dit project af te schieten, zoals je wellicht destijds in mijn Stray Souls preview hebt kunnen lezen.

Ook hier waren Jukai Studio en Versus Evil een minder florisant lot beschoren. Na de abominabele receptie van Stray Souls en meerdere cyberaanvallen sloten beide bedrijven de deuren. Voor Jukai Studio was het een hard gelag, meteen na je eerste poging de tent kunnen sluiten. Voor Versus Evil, tja, die hebben nu eenmaal een reputatie. Remember Afro Samurai 2: Revenge of Kuma? Ik helaas nog wel.

Stray Souls2

Duty 't of duty 't niet?

Tot nu toe heb ik persoonlijke game-ervaringen aangehaald waarvan de verwachtingen eigenlijk toch al niet zo denderend hoog waren. Ik bedoel, wie had nou echt gedacht dat de bovenstaande titels echt bombshells zouden zijn? Precies. Maar Call of Duty: Modern Warfare 3 had met tijdens ONL in Keulen toch echt eventjes op het randje van m'n klapstoeltje. "Damn, Rudy, this is some gourmet shit they got there" (Pulp Fiction-kenners snappen deze referentie). Dikke visuals, lekker sneaky eerste missie, en toch genoeg actie. Het was een bijna een 'perfect storm' en ook nog eens eentje die mij weer over de streep trok om zin te krijgen in CoD, ondanks dat ik elk jaar weer roep dat CoD klaar is.

En toen mocht ik eindelijk zelf aan de gang met de campaign van Call of Duty: Modern Warfare 3. Heel de week vrijgenomen van het werk, je weet het wel. Uiteindelijk bleek dat een halve dag verlof ook had volstaan. Dit artikel schrijven duurt al langer dan de campaign van Modern Warfare 3 en zelfs Kratos-stemacteur Christopher Judge geeft langere speeches tijdens de Game Awards. En als deze mega-korte campaign dan ook nog eens baanbrekend was. Maar goed, dat was 'ie dus niet. Sterker nog, het ademde MW2 DLC, wat de verhalen rondom het tumultueze ontwikkeltraject van Modern Warfare 3 alleen maar pijnlijker maakte.

Call of Duty Modern Warfare 31

Kom maar naar beneden en (ont)sla je (ont)slag!

Een negatieve review schrijven is nooit leuk, maar minder plezierig nieuws uitwerken kan ook wel eens op je gemoedsgesteldheid werken. De meeste gamers staan er niet altijd bij stil, maar de industrie achter je favoriete computerspelletje is cutthroat. Meedogenloos. Het ene moment ben je nog een toffe peer en prijst iedereen je de hemel in, maar zodra je ergens een steekje laat vallen, lig je eruit. Soms zelfs letterlijk. Het jaar 2023 werd dan ook gekenmerkt door ontslagen. Overal leken ze te vallen, een trend die dit jaar gewoon verder gaat.

Naughty Dog, Google, Twitch, Unity, Epic, Ubisoft, Telltale, Bungie, Sega, Microsoft, CD Projekt RED en de Embracer Group. Overal werden mensen massaal buitengezet. De reden die men standaard opgeeft is bezuiniging, waarbij nog gespeculeerd kan worden of het de aftermath van de COVID-pandemie en diens restricties is. Wat de reden ook is, het is een treurige ontwikkeling, vooral omdat de opmars van A.I. ook mensen op scherp zet. Is mijn baan in gevaar? Kan kunstmatige intelligentie mij vervangen? Zolang A.I. nog steeds mensen rendert met zes vingers, kunnen we nog rustig ademhalen. Maar Microsoft Xbox lijkt met diens kertskaart van 2023 toch een risico te hebben genomen. Them janky faces tho.

Xbox AI tweet

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Afijn, was dan alles echt ruk met een hoofdletter R? Nou, nee. Het jaar 2023 heeft ook zat leuke herinneringen opgeleverd. Gamescom met de club was best chill, ondanks het sudderende idee dat ook deze editie niet kon tippen aan de pre-COVID edities. En zoals ik al aangaf in de intro, er zijn ook genoeg toffe games uitgekomen. Assassin's Creed Mirage gaf me eindelijk weer eens hoop dat de serie niet ten dode opgeschreven is en ook The Crew: Motorfest beviel me meer dan ik op voorhand had gedacht. Dus chapeau, Ubisoft! Maar ook minder gehypete games als Bramble: The Mountain King, OTXO, The Last Worker, Schildmaid, Ugly en Bomb Rush Cyberfunk bewezen dat indie lang niet altijd het imago van ongeïnspireerde, goedkoop in elkaar geflanste, assets-ripping meuk verdient.

Op het gebied van horror - wat toch mijn guilty pleasure is - heb ik over het algeneem ook niet te klagen gehad. Layers of Fear, Ad Infinitum, Dead Space en Alan Wake 2, ik heb me er uitstekend mee vermaakt. Zelfs in VR ben ik aan mijn trekken gekomen met The 7th Guest en Arizona Sunshine 2. En 2024 lijkt op dat gebied ook weer een hoop op de planning te hebben. Daedalic zou zomaar mijn vertrouwen weer kunnen herwinnen met Reveil, welke in mijn previewsessie al een sterke indruk achterliet. Hetzelfde geldt voor Luto, al is het nog maar de vraag of deze in 2024 verschijnt. Maar Silent Hill 2 en Madison VR, daarvan is het bijna zo goed als zeker dat ik daar heel hard op zal gaan.

Ik hoop dan ook dat 2024 me een beetje tegemoetkomt dit jaar. Dat zou wel fijn zijn. Niet dat ik volgend jaar weer een Blue Monday-item moet schrijven waarin ik ballistic ga over het nieuws dat Project Ill, Unrecord en Instinction vaporware bleken te zijn, The Spirit of the Samurai geannuleerd is en Senua's Saga: Hellblade 2 is uitgesteld, totdat de Xbox Series beter verkoopt dan de PlayStation 5. So help me God.

Patrick Meurs Columnist

Beeldspraak, woordspelingen en voornamelijk flauwe grappen zijn voor Patrick de dagelijkse kost. Deze Brabantse flapuit neemt nooit een blad voor de mond waardoor zijn mening altijd lekker recht voor de raap is. Gamen kan hij niet en dat vindt hij eigenlijk helemaal niet erg. Sterker nog, hij kan er wel om lachen dat hij in de lobby al gesniped wordt.

Reacties
Er zijn nog geen reacties
Nog niet uitgepraat? Praat verder op Discord