Drie van die: Games die mij lieten gillen als een wijf

Man, wat ben ik gek op horrorgames. En dan met name van het type psychologische horror. Nagelbijtende spanning, naar gevoel in je buik en gemene schrikeffecten, heerlijk. Schrikeffecten zijn niet per se een must, vaak werken ze niet altijd even goed. Dit komt dan door de slechte timing of de voorspelbaarheid. Zeker als je al tientallen horrorgames hebt gespeeld, dan kun je vaak wel voorspellen wanneer het schrikmoment komt. Nu schrik ik niet zo gauw en als ik schrik is het gematigd. Er zijn echter games in het verleden geweest die mij lieten gillen als een wijf. Met het soort volume waarmee je de buren nog de stuipen op het lijf jaagt. Welke games dat zijn? Lees en huiver, huiver vooral.

Silent Hill 3

Nooit zal ik dat moment vergeten. Mijn vrouw was boven de was doen en ik zat beneden Silent Hill 3 te spelen in het donker. Op een gegeven moment kwam ik in een kamer met allemaal paspoppen. In dit soort games onderzoek ik als een hyperactieve Indiana Jones alles, dus ook alle poppen die in de kamer stonden. Ik weet nog hoe de tekst verscheen: 'There is something weird about these dolls' en soms kreeg ik 'It's like the dolls are alive'. Prachtige spanningsopbouw en ik wist dat er iets ging gebeuren, maar wat? Er gebeurde de hele tijd niks, totdat ik (uiteraard) een sleutel pakte die in een kast lag. Plots viel een hoofd van een pop eraf en spoot er bloed uit. Precies tegelijkertijd galmde er een ijzingwekkende en harde vrouwengil door mijn speakers heen. Meteen erna gilde ik het ook uit als reactie, waarop mijn vrouw beneden kwam kijken. 'Wat is er?' vroeg ze. Oh, zit gewoon Silent Hill 3 te spelen, waarna ik natuurlijk werd uitgelachen. Zo slecht voor mijn hart, dat ene moment, en tegelijkertijd zo vet.

Daylight

Net nadat ik Outlast had overleefd, kreeg ik de volgende reviewopdracht voor mijn kiezen: Daylight. Ik was nog amper geestelijk hersteld van Outlast. Al na de eerste stappen vond ik het al helemaal niks en werd mijn hand al gauw als een magneet naar de pauzeknop getrokken. Ik bedankte Ruud nog sarcastisch voor deze opdracht en vroeg mij af of hij me dit wel kon aandoen zo vlak na Outlast. Nadat Ruud mij terecht er op wees dat ik zelf mijn interesse had opgegeven voor de game (bedankt, karma), stortte ik mij er toch maar weer op. De sfeer was erg naar, maar de eerste gil liet lang op zich wachten. Ik hoorde steeds fluisterende stemmen, ik wist dat de geest (of heks) in de buurt moest zijn. Toen ik mij omdraaide, stond ik oog in oog met haar waarna ik het uitgilde. Ze greep me vast en een game-over-scherm was het gevolg. Gelukkig was dit het enige moment dat ze zo dichtbij was en de game was vrij kort (godzijdank). Waar het in Silent Hill 3 nog de kracht van suggestie was en het geluid, was het in Daylight vooral omdat ze zo dicht achter me stond. Een moment waarbij ik mezelf weer tien jaar ouder had geschrokken.

Outlast: Whistleblower-DLC

Outlast zelf was al geweldig ziek en bloedjespannend, maar de DLC ging nog een stap verder. De meeste zieke dingen die ik zag, had ik nog nooit eerder in een game gezien. Alleen dat al zorgde voor een constante onderhuidse spanning. De schrikeffecten in Outlast waren vaak wel te voorspellen. Echter zat er een schrikeffect in Whistleblower die ik niet zag aankomen. Daar waren er meerdere van, maar eentje was bij toeval. Na het afschudden van die heel grote dikke gast, dacht ik dat ik veilig was. Ik hoorde niks meer, ik draaide me om door de deur en raad eens wie er achter stond? Jup. Toevallig stond hij achter de deur en liep ik letterlijk tegen hem aan, waarna ik weer een schreeuw gaf. Wellicht de minst krachtige van de drie momenten, maar wel het vermelden waard.

Al met al schreeuw ik het niet zo vaak uit. Als het dan een keer gebeurt, dan doe ik het wel goed. Het blijft toch een apart iets, het spelen van een horrorgame. Aan de ene kant ben ik er te schijterig voor, maar aan de andere kant vind ik het geweldig om de angst te beleven. Een soort haat-liefdeverhouding ontstaat er dan steeds. Heb jij ook zo'n moment waarbij je de longen uit je lijf schreeuwde? En durf je het aan de schaamte voorbij te gaan en dit te laten weten? Laat jouw verhaal gerust achter in een reactie.