Opinion: Xbox ❤ Nintendo - Een verboden liefde of wat anders?

Romeo en Julia in Shakespears titulaire epos. Jack en Rose in Titanic. Ik en een grote kapsalon döner met verdomd veel uien en knoflook. Het zijn zomaar een paar voorbeelden van verboden liefdes. Men wil graag met elkaar verder, maar de maatschappij heeft besloten dat het onnozel is. Recentelijk is daar een mooi voorbeeld bijgekomen: Xbox en Nintendo. Microsofts game divisie heeft de Japanners openlijk de liefde verklaard door een gelofte uit te spreken: Call of Duty komt zeker tien jaar naar Nintendo’s ecosysteem. Allemaal heel romantisch, maar ik vraag me vooral af hoe men deze relatie wil aftrappen, laat staan in stand houden.

Een (YXB)A-typisch verbond

Het is namelijk niet een typische “soort zoekt soort” relatie. Nintendo is van origine de preutse freule van stand, de conservatieve jonkvrouw die zich niet inlaat met geweld en familiewaarden hoog in het vaandel houdt. Microsoft is meer de onbezonnen vechtersbaas die het vooral van zijn charme en badboy reputatie heeft. Oftewel, Xbox is de Jack in dit verhaal en Nintendo de Rose. Totaal niet compatible en toch wil men met elkaar van bil in een auto waarvan de ramen beslaan terwijl het raam op een kiertje staat. Inderdaad, de logica is ver te zoeken.

Microsoft zoekt de relatie dus te consumeren door Call of Duty, een veel besproken en gerespecteerde franchise, naar Nintendo’s console(s) te brengen. Het is een bruidsschat waar PlayStation waarschijnlijk z’n twijfels bij heeft. Maar goed, het weerbarstige PlayStation heeft wel meer twijfels wanneer het om het impetueuze Xbox gaat. Toch moet ook ik bekennen dat - hoe hoffelijk de Amerikaanse game-gigant ook lijkt te zijn - het allemaal wat vreemd in de oren klinkt. Eén vraag brandt namelijk op mijn lippen, en dat is de vraag “hoe dan?”

CoD is een veeleisende partner voor de Switch

Want zelfs wanneer we Nintendo’s conservatieve aard buiten beschouwing laten - diezelfde conservatieve aard die vroeger juist een console war met SEGA veroorzaakte - dan vallen mij enkele zaken direct op. Logistieke zaken. Zaken zoals technische compatibiliteit met Nintendo’s huidige vlaggeschip, de Switch. Nintendo’s hybride console zucht en kermt nu al wanneer , laten we zeggen, Breath of the Wild gespeeld wordt. De console’s interne componenten zijn simpelweg niet opgewassen tegen veeleisende games. En dan wil men nota bene Call of Duty, een game die onspeelbaar wordt geacht wanneer het niet op 60fps draait, naar deze console porten?

Om nog maar te zwijgen over de opslagruimte die een gemiddelde CoD tegenwoordig eist. Activisions shooter haalde ooit nog de voorpagina door vrijwel elke megabyte van je fonkelnieuwe Xbox harddrive te claimen, waardoor je moest investeren in externe opslag om meer dan één game geïnstalleerd te krijgen. Diezelfde franchise moet nu naar de Switch, een console die qua opslag nog niet eens in de buurt komt van diens next-gen concurenten.

Gezinsuitbreiding of tech-adoptie?

Maar goed, misschien weten Xbox en Nintendo iets wat ik niet weet. In de wandelgangen wordt gesproken over Nintendo’s toekomstplannen en hoe een nieuwe console daarin past. Met het vooruitzicht op een tienjarig huwelijk kunnen we er vrij zeker van zijn dat deze deal de levensduur van de Switch voorbijstreeft. Het zou dus zomaar kunnen zijn dat Nintendo’s volgende systeem dichter bij de specs van diens concurrenten kruipt om de spelervaring wat meer te matchen.

Anderzijds zou het ook kunnen betekenen dat Nintendo met Call of Duty het cloud based gamen een zetje in de rug wil gaan geven. Wanneer je die technologie kan utiliseren dan hoef je niet zo hard na te denken over de gelimiteerde schijfruimte of rekenkracht van het product waar je klantenkring mee van doen heeft. In dat geval kun je je focus vooral leggen op het onderhouden van een stabiel serverpark, en ook daarvoor kan Nintendo dan een beroep doen op Microsofts Xbox Cloud Gaming, ooit beter bekend als xCloud.

Een toost op het ongebruikelijke paar, ongeacht de redenen

Maar zelfs wanneer dit allemaal tot in de puntjes geregeld zou worden, zou je jezelf kunnen afvragen waarom Xbox deze liefde zo graag wil bezegelen. Ik snap dat Microsoft graag diens reputatie van “we willen ons hele ecosysteem delen op elk denkbaar apparaat” wil behouden, maar waarom deze matrimonium met Nintendo, de meest onwaarschijnlijke huwelijkspartner van allen? Is het je werkelijk te doen om consument, de Switch-gebruiker, een doelgroep waarvan ik acht dat deze de Switch nooit heeft gekocht om er ooit CoD op te kunnen spelen? Of probeer je een sneer te geven richting PlayStation, de wantrouwende bachelorette die recentelijk iedere avance afslaat?

Ik weet het niet hoor. Misschien zoek ik er veel te veel achter. Noem me maar paranoïde. Maar zeg zelf, ergens klopt dit verhaal gewoon niet. Afijn, dat is vaak het hele idee achter verboden liefdes. Terwijl iedereen denkt dat je relatie gedoemd is om te mislukken, doen de tortelduiven er alles aan om de rest het tegendeel te bewijzen. Laat ik daarom Xbox en Nintendo alle geluk van de wereld toewensen. Maar onthoud dit: Met Romeo en Julia liep het niet zo best af, Jack werd uiteindelijk keihard genaaid door Rose (die zeker genoeg plek op die deur overhad), en die giga kapsalon maakt ook meer kapot dan me lief is, waaronder mijn gewicht en m’n toilet.