Review: Sonic Colors Ultimate - Wisps en glitches Nintendo Switch

Eind mei van dit jaar werd Sonic Colors Ultimate aangekondigd tijdens de Sonic Central-stream. Met die game zou de razendsnelle blauwe egel terugkeren naar de originele Sonic Colors uit 2010 - een game die ik nog nooit gespeeld heb. Op het moment van de presentatie deed ik hier op Gameliner verslag van de livestream. Terwijl ik aan het schrijven was, begon ik spontaan zin te krijgen om voor het eerst deze kleurrijke 3D Sonic-game te verkennen. Alhoewel ik zelf nog nooit in aanraking was gekomen met die game, heb ik er een hoop goede dingen over gehoord. Het Wii-origineel wordt door velen gezien als één van de beste 3D Sonic-games aller tijden. Inmiddels heb ik eindelijk de kans gekregen om Sonic Colors Ultimate op de Nintendo Switch te ontdekken. Is deze ultieme versie van de game inderdaad zo'n geweldige game? Ja en nee.

Pret in het pretpark

Sonic Colors verscheen in november 2010 op de Nintendo Wii. Destijds werd de game zeer goed ontvangen. Fans zagen de titel als een terugkeer naar de hoogtijdagen van Sonic the Hedgehog. Het is dan ook niet gek dat SEGA heeft gekozen om juist deze Sonic-game terug te brengen voor het dertigjarig bestaan van de franchise. In Sonic Colors reist de blauwe egel samen met zijn maatje Tails af naar de ruimte. Daar heeft de kwaadaardige Dr. Eggman een fantastisch pretpark laten bouwen uit spijt voor zijn zonden in het verleden. Een nobele gedachte wellicht, maar Sonic is ervan overtuigd dat het zaakje stinkt. In het pretpark komt hij er al snel achter dat hij het bij het juiste eind had. De besnorde schurk verplaatst hele planeten naar zijn wereld en heeft een heel alienras gekidnapt: de kleurrijke Wisps. Daar wil onze blauwe vriend natuurlijk een stokje voor steken. Met behulp van de Wisps reist hij af naar diverse planeten om een einde te maken aan Eggman's kwaadaardige plannen.

Eenmaal aangekomen op de eerste planeet, werd het mij direct duidelijk waarom de originele Sonic Colors zo hoog aangeschreven staat bij Sonic-fans. Onze snelle vriend doet in deze game namelijk precies waar hij het beste in is: snel zijn. De levels in de game zijn onderverdeeld in twee segmenten: 3D- en 2D-platformsecties. In de driedimensionale gedeelten rent Sonic doorgaans op hoge snelheid door de prachtige omgevingen. Aan loopings en snelheidboosters is beslist geen gebrek. Deze secties voelen geweldig. Onderweg heb je de keuze om diverse verzamelobjecten op te pikken. Het vinden van alle verstopte munten biedt veel herspeelwaarde. Tijdens mijn eerste speelsessie miste ik er een hoop. Deze 3D-segmenten voelen heerlijk. Op zijn tijd worden deze gedeelten onderbroken door 2D-secties. Hier beweeg je Sonic van links naar rechts over het scherm, zoals je dat ook in de klassieke Sonic-games ziet. Wat direct opvalt, is dat de besturing hier net niet helemaal lekker werkt. De besturing voelt ietwat zweverig aan, waardoor je je vaak verder of korter voortbeweegt dan je eigenlijk wil. De gemiddelde 2D-platformer bestuurt een stuk beter dan Sonic Colors Ultimate. Na een tijdje went de besturing gelukkig wel en gaan ook deze secties fijner aanvoelen. Het duurt niet lang voordat je als een speer door de levels sjeest. Niet iedere planeet is even sterk, maar over het algemeen is dit qua gameplay een ijzersterke Sonic-ervaring.

Betalen voor muziek

Het verhaal in Sonic Colors Ultimate wordt verteld aan de hand van tussenfilmpjes. In de video's volg je Sonic en Tails tijdens hun avontuur door Dr. Eggman's intergalactische pretpark. Ik kon erg van deze filmpjes genieten. Er is echter één ding dat ze tegenhoudt. De tussenfilmpjes lijken rechtstreeks uit het Wii-origineel te komen. Daardoor zijn niet alleen de graphics en belichting minder goed, maar vloeken de filmpjes met de artstyle van de rest van de game. Het is vreemd om van de oude stijl naar de nieuwe te gaan. Een ramp is het natuurlijk niet, maar het is zeker een rare keuze. Na een filmpje kom je doorgaans weer op de wereldkaart terecht. Vrijwel iedere planeet volgt dezelfde structuur: zes levels en een eindbaas. Voordat ik aan de game begon, was ik bang dat de constant herhalende structuur van zes levels en een baas zou gaan vervelen. Dat deden de eindbazen helaas ook. Deze versla je telkens op vrijwel dezelfde manier, wat al snel gaat tegenstaan. De levels daarentegen voelden wel uniek. Iets dat daarbij helpt, is dat ieder level in de game vergezeld wordt door een ander nummer op de achtergrond. Sonic Colors Ultimate kent namelijk een hoop nieuwe remixes. Niet iedere remix is even goed, maar het zorgt er wel voor dat alle levels wat meer van elkaar te differentiëren zijn. Althans, als je de Digital Deluxe-versie van de game hebt gekocht. De standaardversie van Sonic Colors Ultimate mist namelijk drie gloednieuwe remixes die wel in de duurdere versie zitten. Daardoor worden in Planet Wisp telkens dezelfde drie nummers herhaald. Dit zorgt ervoor dat de normale versie van de game wat incompleet aanvoelt. Wil je toch die drie nieuwe nummers in de game hebben? Dan kost je dat vijf euro aan DLC. Een rare keuze, SEGA.

Toch kan ik over de soundtrack weinig klagen. De Sonic-serie staat bekend om zijn fenomenale achtergrondmuziek. Sonic Colors Ultimate is daarin niet anders. Ik heb erg kunnen genieten van de nieuwe remixes. Ook op grafisch gebied hoeft de Nintendo Switch-versie weinig in te leveren. De game ziet er een stuk beter uit dan ik verwachtte op Nintendo's draagbare apparaat. Het enige dat mij op grafisch gebied opviel, was dat je de pixels in schaduwen kunt tellen. De grafische pracht kent helaas zijn prijs: op de Nintendo Switch wordt de framerate gehalveerd tot dertig beeldjes per seconde. Persoonlijk heb ik daar geen problemen mee, maar ik kan me voorstellen dat veel gamers de game liever in zestig beeldjes per seconde spelen. Gelukkig is de framerate op de Switch meestal stabiel, maar lang niet altijd. Tijdens al mijn speelsessies op Planet Wisp was er zelfs een sectie waar de game even tot stilstand kwam. Ook kent de game op de Nintendo Switch zeer lange laadtijden. Er deed zich zelfs een situatie voor waar ik bijna een halve minuut moest wachten, totdat een level geladen was. Daarnaast zijn de menu's op de Nintendo Switch enorm traag. Als trouwe handheldgamer kan ik met dit soort compromissen leven. Maar als jij daar wat meer moeite mee hebt, kun je de game beter op een ander platform halen.

Glitches galore

Toen ik voor het eerst aan de slag ging met Sonic Colors Ultimate, was ik aangenaam verrast. De game voldeed aan mijn verwachtingen en overtrof deze zelfs. Terwijl ik speelde, was ik ervan overtuigd dat deze game een zeer hoge score ging krijgen. Maar op een gegeven moment begon ik vreemde dingen tegen te komen in de game. Het geluid leek plotseling zachter te worden en gaf mij gedurende mijn gehele speeltijd problemen. In een later level veranderde de ondergrond uit het niets van kleur, waardoor Sonic rondrende op een witte vlakte. De beschimmelde kers op de taart kwam tijdens het eindbaasgevecht in de game. Ik wil deze review graag spoilervrij houden, maar ik kan je in ieder geval vertellen dat mijn gehele eindbaasgevecht een drama was. Sommige aanvallen van de eindbaas werkten helemaal niet. Andere aanvallen werden rechtstreeks op Sonic gelanceerd in plaats van op de grond, waardoor ik in één klap doodging. Na even gecontroleerd te hebben, bleek het hier om allerlei verschillende glitches te gaan.

Alle glitches die ik hier benoemd heb, heb ik zelf meegemaakt. Maar één blik op social media onthult dat ik beslist niet de enige ben. Sonic Colors Ultimate is tot de nok toe gevuld met glitches. En die brengen de speelervaring aanzienlijk naar beneden. In mijn geval werd het verslaan van de eindbaas mij vrijwel onmogelijk gemaakt. Tot op heden heb ik door deze glitch de eindbaas niet kunnen verslaan. Daardoor gaat deze review van Sonic Colors Ultimate toch een hele andere kant op dan ik had verwacht. Met een paar glitches kan ik leven, maar ik verwacht dat vrijwel iedere Sonic Colors Ultimate-speler wel met een glitch te maken gaat krijgen. En dat is absoluut niet goed. Een pijnlijke conclusie voor een game waar ik erg naar uitkeek.